Geen producten in de winkelwagen.
Bob is divisiedirecteur bij een groot concern. Bob doet zijn best. In aflevering 29 gaat een van zijn medewerkers door een rouwproces.
Aan Bob Van Jos Betreft Een wereld zonder Christie Bob, Ik vrees dat ik de maandagochtend moet beginnen met afschuwelijk nieuws: toch nog onverwachts is dit weekend onze Christie overleden. Slechts zestien jaar is ze geworden. Ellen en ik zijn kapot. Ik weet dat er juist deze week wat betreft Budget 2005 nog allemachtig veel moet gebeuren, en dat de zaak enorm onder druk staat, maar ik hoop en verwacht dat je er begrip voor zult opbrengen dat ik in deze omstandigheden niet in staat ben te werken. Je zult begrijpen, Bob, dat ik niet in staat ben me ook maar ergens op te kunnen concentreren. Om dit tomeloos verdriet te verwerken, dat gaat tijd kosten, veel tijd, en dan nog… in dit geval zal de tijd echt niet alle wonden helen. Vanaf februari zullen Ellen en ik proberen langzaamaan weer overeind te krabbelen, próberen te leven in een wereld zonder Christie. Een wereld zonder Christie… ik tik de woorden op, maar ze dringen niet tot me door. Jos Goedemorgen Susan, Heb je al gehoord dat Jos voor langere tijd is uitgeschakeld omdat Christie is overleden? Zestien jaar… Het zal je maar overkomen als ouders. Toen ik dat mailtje van Jos las, zat ik te trillen op m’n stoel. En ik schaam me zo verschrikkelijk, Susan. Ik wist echt niet dat er iets met Christie aan de hand was. Ik wist eerlijk gezegd niet eens dat Jos en Ellen een dochter hadden. Kan je nagaan hoe ik me voel: ik ga zo op in m’n werk dat lief en leed van m’n naaste medewerkers me volkomen ontgaat – tot het te laat is, veel te laat om nog maar íets te kunnen betekenen. Ik kan me wel voor mijn kop slaan. En luider dan ooit hoor ik woorden die mijn coach zo vaak tegen me schreeuwt: Bob, hondenlul, wanneer zul je nou eens snappen waar het werkelijk omdraait in het leven? Ik weet het: het draait niet om cijfers maar om mensen. Maar ik handel er niet naar. Jos is zeker tot februari uit de running. Daar heb ik natuurlijk alle begrip voor. Zo’n rouwproces, dat gaat máánden duren. In de tussentijd moeten jij en ik maar zijn taken overnemen. Dat gaat avondwerk worden, ik weet het, maar (en ik weet donders goed dat ik hier uit schuldbesef handel!) zo kunnen we tenminste nog íets terugdoen voor Jos. Groet, Bob Bob, Hou toch alsjeblieft snel op met die schaamte- en schuldgevoelens, Bob. Jos en Ellen hebben helemaal geen kinderen, die kunnen ze niet krijgen. Ter vervanging hadden ze een hoogbejaarde, irritante Golden Retriever, en ik ben blij dat dat beest eindelijk de pijp uit is, dan hoef ik tenminste dat dagelijkse gezeur van Jos over onze Christie dit en onze Christie dat niet meer aan te horen. Een normaal mens had zo’n hond die vér over de datum is al jaren terug netjes laten inslapen door de dierenarts, maar nee hoor, Jos en zijn Ellen moesten hun Christie eerst nog eens meeslepen langs het alternatieve dierengeneescircuit, doorgaans op dagen dat wij Jos hier dringend nodig hadden. En vanwege het veel te late einde van die Alzheimerpatiënt op vier poten meldt Jos nu dat hij maanden uit de running is? Kom nou toch, Bob! Dat pik je toch niet! Het is hier stervensdruk, en afgezien daarvan: ik heb er schoon genoeg van dat een manager maar even hoeft te melden dat hij in een dipje zit, en hup, meneer Bob stuurt hem vier weken betaald en wel op vakantie. Thomas zit nu al vier weken thuis met Sinclair’s middle management disease – niemand die weet wat voor ziekte dat is, óf het überhaupt een ziekte is, maar onze altijd en eeuwige o zo begripvolle, lankmoedige directeur vindt dat we daar vooral veel begrip voor moeten hebben. Jan-Kees maakt gebruik van dat corporate people who need other people-program en zit nu sinds zes weken in het altijd zonnige Tenerife te zorgen voor z’n reumatische oudoom Frits. Wendy zit sinds drie weken overstuur thuis omdat haar in een functioneringsgesprek werd gevraagd of ze alsjeblieft eens een dag níet te laat wil komen vanwege haar relatieproblemen en onze o zo bezorgde directeur vindt vervolgens dat we wat meer empathie en warmte moeten leggen in dergelijke gesprekken. Nou, je doet maar, Bob, maar denk niet dat ik elke avond tot tien uur door ga werken omdat onze Jos met zijn Ellen thuis twee maanden zit te treuren om het heengaan van een stokoude, seniele kwijlbak. Susan
