De vrouw van de MT-recensent die alle suv's asobakken vindt, vond de Opel Antara 'best meevallen'. En inderdaad, de Antara oogt beschaafd, maar dat is gelukkig maar een laagje vernis.
Op de A27 ten noorden van Breda kom ik even in de verleiding. Hoe ver is het naar de Ardennen? Drie uur? Helaas, de plicht roept. Er is geen tijd voor modderpaden en spekgladde hellinkjes. Naar de 'off road' capaciteiten van de Opel Antara blijft het gissen. De nieuwe suv van Opel met standaard vierwielaandrijving zal zich moeten bewijzen in de urban jungle die Randstad heet. Eigenlijk wel zo fair, want suv's rijden 99 procent van de tijd op de verharde weg.
We glijden comfortabel over de snelweg richting het noorden. Zoals in elke suv steek je een stuk boven je medeweggebruikers uit, maar in de Antara gaat dat gelukkig niet samen met het gevoel in een verhuisbus te zitten. Wel is deze versie, voorzien van een 2,4 liter benzinemotor wat sloom; de auto is zwaar en een pittige dieselmotor lijkt meer op zijn plaats.
In de stad rijd ik lekker hard over drempels heen. Dat kan zonder enig risico, maar de auto blijkt wel hard geveerd. Au. Niet zeuren, want bij een sport utility vehicle hoor je de weg te voelen. Het zicht op fietsers en voetgangers is, dankzij de zijspiegels van olifantformaat, uitstekend. Alleen fileparkeren blijkt lastig. Het zicht door de schuin aflopende achterruit is miniem en omdat de auto zo breed is, heb je weinig aan de zijspiegels. Met een rode kop moet ik zelfs een keer uitstappen ('haha, kijk die patser eens') om te kijken of ik de Panda achter mij niet heb verzwolgen. De automatische parkeerhulp die dit model ontbeert, is een aanrader, zo geen must. Evenals het briljante, maar bij deze Antara helaas ook afwezige, in de bumper geïntegreerde opvouwbare fietsenrek.
