Doe het maar", zegt mijn manager Jan Dijkgraaf. Ik kruip op zijn stoel en maak als hoofdredacteur – voor-één – keer het blad.
Een Management Team waarin we Nederland ongegeneerd op de borst trommelen. Weg met de valse bescheidenheid, de benauwende hokjesgeest en de ongenadige gesel van de middelmaat. Maar het stelt mij wel voor een nieuwe opgave: hoger en verder reiken dan ooit tevoren. Nu moet ik dan zelf met mijn kop boven het maaiveld. Het is best een kwetsbare positie.
Ik zoek naar houvast op dit nieuwe terrein en kijk mijn manager aan.
"Je hebt toch een dochter van bijna twee?" Ik ben op mijn hoede. Wat heeft zij er mee te maken? "Die graait zonder te zien wat haar boven het hoofd hangt alles van tafel?" Ik zie voor mijn geestesoog die kandelaar weer rakelings langs haar tere schedel scheren en voel opnieuw mijn adem stokken. Bij de tweede poging rekt ze nog iets verder en heeft dan de zo begeerde pen te pakken. Triomfantelijk zwaait ze met haar trofee zonder besef dat ze aan de dood was ontsnapt
Dijkgraaf heeft gelijk. Vragen, graaien, rekken en reiken. Zonder angst voor wat je boven het hoofd hangt. Groots word je alleen door klein te blijven.
Bij hoge uitzondering,
Arjan Zweers
