Behalve het glazen plafond moeten topvrouwen ook navigeren rond een glazen klip, volgens professor Michelle Ryan. Het wordt zo langzamerhand tijd om al dat glas te verruilen voor twee benen stevig op de grond.
Wat is de glazen klip? Dat is de ellende waar topvrouwen in terecht komen als ze eenmaal door het glazen plafond gebroken zijn. Ze komen terecht in risicovolle banen en krijgen derhalve ook meer kritiek en een kans om naar beneden te vallen, stelde Ryan in een recente lezing aan de Rijksuniversiteit Groningen. Het verbaast me niets. Vanaf mijn eerste zucht was duidelijk dat mijn vrouwelijke leven doorspekt zou zijn met klippen, glazen plafonds, vooroordelen, zwangerschappen of de wens tot, hoge hakken en seksisme. Niets is minder waar. Als fulltime werkende verslaggever en moeder heb ik nergens last van en schaar ik me met trots in het kamp van de vrouwelijke mensensoort.
Dat mag ook wel eens gezegd, want een aantal van mijn soortgenoten blijft hangen in een vermoeiend refrein over wat er verkeerd met ons gaat en wat er allemaal beter moet. Er móet nog een hoop veranderen en mannen hebben inmiddels ook door dat meer participatie van vrouwen op topmanagementvlak een economische noodzaak is. Plasterk incluis. Waar dienen dit soort 'glazenkliplezingen' toe? Is het zoeken naar erkenning? Volgens mij hebben we die al. Bovendien: wij zijn geen slachtoffer. Is het dan een poging de laatste obstakels weg te halen? Daarmee zijn we heel goed op weg, voor vrouwen blokkeren er nog maar weinig wetten en praktische bezwaren de weg naar de top. Het wordt tijd om te genieten van de vrijheid en te doen wat we willen doen, in plaats van onderzoeken te verrichten naar glazen klippen. Liever een baan dan een burka. En nee, ik ben niet ongesteld.
