Geen producten in de winkelwagen.
Wat mij altijd mateloos irriteert is dat vooral consultancy-achtige bedrijven beweren de wijsheid in pacht hebben.
Als wij hen inhuren beloven zij dat wij ons kunnen laven aan hun kennis-overvloed, dat onze problemen zullen verdwijnen als sneeuw voor de zon, de stip aan de horizon zal door de door hen bedachte weg snel en probleemloos bereikt worden – alle valkuilen omzeild, alle hobbels genomen, alle obstakels gemeden. Want zij hebben die weg tenslotte al vele malen afgelegd, geleerd van al die valkuilen, hobbels en obstakels en zodoende een ervaring opgebouwd die zij in databases, white papers en Best Practices hebben vastgelegd.
Het eigenaardige is dat die Best Practices zich nooit hebben voorgedaan in de organisatie waaraan zij zich willen verkopen. Daarmee is per definitie de manier van werken van die organisatie diskwalificerend. Dat wij problemen hebben wisten wij al. Maar te beweren dat die veroorzaakt worden door onze eigen dommigheid en onvermogen te leren van onze fouten, gaat wel erg ver.
Good practices
Blijkbaar heeft men onderkend dat het propageren van het in het bezit zijn van de Best Practices toch wel een tikkie arrogant klinkt. Sinds enige tijd spreekt men plotsklaps van Good Practices in plaats van Best Practices. Niet dat die Good Practices inhoudelijk verschillen van de Best Practices van daarvoor. Of dat sommige Good Practices betere Practices zijn dan andere Good Practices, afhankelijk van bijvoorbeeld de complexiteit van een organisatie, de kwaliteit van het leiderschap, de hoeveelheid beschikbare geld, de te bereiken doelen, de gemotiveerdheid van het personeel, de beschikbare tooling, en nog veel meer.
Ugly practices
In mijn werkzame leven heb ik al veel practices meegemaakt die niet zo best waren. En sommige daarvan, dat zal ik eerlijk bekennen, heb ik zelf veroorzaakt. Dingen die ik deed, waarvan de gevolgen heel anders waren dan voorzien, waarbij de bedachte weg eindigde in een ravijn, de stip op de horizon achter de einder verdween. Van die Ugly Practices heb ik het meeste geleerd. Hoe het dus niet moet. Zonder echter te durven beweren dat ik door al die Ugly Practices nu precies weet heb hoe het wel moet.
Er zijn boeken die Ugly Practices beschrijven. Ze zijn vaak humoristisch bedoeld, er is soms herkenning of zelfherkenning. Maar ook nu weer is er een groot verschil tussen het lezen van een Practice – Best, Good of Ugly – of het zelf beleven en doorleven van de praktijk.
En daar zit 'm de crux: als een organisatie, maakt niet uit welke, wil veranderen is de wijze waarop per definitie bedoeld als Best Practice. Ze maken Best Practice plannen, ze voeren die naar beste eer en geweten op de Best Practice manier uit, ze sturen iedere dag bij als die Best Practice dreigt te verworden tot Good of zelfs Ugly Practice.
Er blijft maar één conclusie: er bestaat niet zoiets als Best, Good of Ugly Practice. Er bestaat alleen de werkelijkheid, én ons aller streven daar het beste van te maken.
Eerdere bijdragen:
- Gelukkig ongelukkig
- De vicieuze cirkel van veranderen
- Sorry, ik ben ook maar een manager
- Help, een nieuwe hype!
- Weer-stand is Ver-stand
Over de auteur:
Dit Podium-artikel is geschreven door Luc Timmers, verandermanager bij grote (ICT) commerciele bedrijven en overheidsorganisaties, en auteur van onder meer De Lijnmanager en het boek De interimmanager als vriendelijke beul.
Over het podium:
Ook uw visie geven op ontwikkelingen binnen uw vakgebied? Plaats een artikel op MT Podium. Log in op mt.nl/profiel en voeg onder 'activiteiten' uw artikel toe. Interessante bijdragen worden meegenomen in de nieuwsbrief en op home geplaatst. MT Magazine publiceert bovendien periodiek 'Het beste van MT Podium'.
