Yes!Delft-startup SimGas ontwikkelde een biogasinstallatie waarmee Afrikaanse huishoudens met de uitwerpselen van hun vee energie kunnen opwekken om mee te koken en gaslicht te laten branden. Een bijproduct is mest, waarmee ze het land vruchtbaarder maken. Sanne Castro tekende de eerste versie van de biogasinstallatie tijdens zijn studie, en begon in 2009 samen met zijn broer Mirik met SimGas. In 2014 zette het in Tanzania een fabriek neer voor de installaties, aanvankelijk samen met plasticfabrikant Silafrica, later heeft SimGas de fabriek aan Silafrica verkocht.
Tegenslagen
SimGas kampte de afgelopen jaren met een aantal tegenslagen. Eerst bleken de biogasinstallaties verkeerd te zijn ontworpen, waardoor een groot aantal installaties met lekkende tanks werden uitgerust. “Uiteindelijk is dit opgelost. Maar pas nadat de fabriek 9 maanden had stilgelegen. Het geld spoot uit het bedrijf”, aldus Castro. “Achteraf gezien zijn we veel hard van stapel gelopen in het begin. We hadden het product echt goed moeten uitontwikkelen. Het is een stomme fout geweest dat we dat niet hebben gedaan.”
Strategie
Ook bleek dat Silafrica en SimGas niet dezelfde strategie voor ogen hadden: SimGas wilde de biogasinstallaties vooral rechtstreeks aan boeren verkopen, terwijl Silafrica zich niet op eindgebruikers wilde richten. Uiteindelijk nam Silafrica de hele fabriek over en kon SimGas zich richten op het uitleveren. Omdat de verkoop in Tanzania niet wilde vlotten, besloot SimGas zich in 2017 volledig te richten op Kenia, waar de boeren vaker in kapitaalkrachtige coöperaties zijn georganiseerd.
Onze schuldenlast was te hoog
Die pivot kwam te laat, zegt Castro: “Al was het in zoverre een succes dat we in Kenia al snel 200 biogasinstallaties van rond de 1.000 euro per maand verkochten. Maar onze schuldenlast was te hoog. We hadden niet eens genoeg geld om voldoende voorraden in te kopen.”
Een SimGas-installatie in Kenia | Foto: SimGas
Investeerders
In het afgelopen jaar heeft SimGas geprobeerd nieuw kapitaal aan te trekken van investeerders om op te schalen. Dat is, vanwege de schuldenlast van het bedrijf, uiteindelijk niet gelukt. Door het ontslag van de 11 werknemers in Nederland en 99 in Kenia en het heronderhandelen van alle schulden die het bedrijf nog heeft, hoopt Castro dat zijn bedrijf voldoende is afgeslankt om alsnog investeerders aan te trekken om een doorstart te kunnen maken. Hiervoor probeert SimGas 1,3 miljoen euro aan te trekken.
We zijn nu gedwongen te opereren op het niveau van een waakvlam
Tot dan moet het bedrijf het zien te rooien met het geld van boeren die hun eerder aangeschafte installaties aan het afbetalen zijn. “Als we eerder een herstructurering hadden doorgevoerd, hadden we de schuldenlast misschien op tijd kunnen terugdringen en ons werkkapitaal op peil kunnen brengen, en hadden we kunnen voortbouwen op het succes in Kenia. Nu is SimGas gedwongen te opereren op het niveau van een waakvlam.”
Doorstart
Castro streeft nu naar een doorstart: “Ik hoop dat we in november van volgend jaar weer op een winstgevend niveau van 200 installaties per maand verkopen. En in 2020 drie keer zo veel. De markt is er echt wel. Wij hebben een enorme wachtlijst. Ik geloof nog altijd in biogas en in Kenia.” Extra wrang: in september was SimGas nog de winnaar van de Climate & Clean Energy Award van de Verenigde Naties. In 2009 was het bedrijf een van de finalisten in de Postcode Loterij Green Challenge.
