Cabaretière Claudia de Breij zei het al in Pauw & Witteman: “Vrouwen moeten eens ophouden met zeiken. Ik heb ook alles zelf moeten doen. De meeste vrouwen zijn te laf om aan de top te komen.” Daar is onder andere Agnes Jongerius van het FNV het hartgrondig mee oneens. Zij eiste begin april een verplicht quotum voor vrouwen in de top van het bedrijfsleven en werd daarin gesteund door oud-minister Sybilla Dekker, voorzitter van de Taskforce vrouwen naar de top.
Quota komen er niet, maar de overheid heeft wel afspraken gemaakt met een deel van het grootbedrijf. ‘Bedrijven bepalen zelf hun doelstellingen, maar niet vrijblijvend‘, luidt het verhaal dat de regering aan deze afspraken ophangt. Wat dat dan ook mag betekenen.
Feit is dat de vrouwen die hier het hardst voor pleiten zich prima zonder quota naar de top hebben gewerkt. Vreemd dat juist zij (o.a. Sybilla Dekker, Neelie Kroes, Heleen Mees) zich zo druk maken om een verplicht quotum. Zij zijn immers het levende bewijs dat vrouwen wel degelijk in de top terecht kunnen komen, mannenwereld of niet.
Ondernemen
Maar goed, bestuurders hebben nu eenmaal regels als middel om doelen te bereiken. Ondernemers klimmen zelfstandig richting de top. Al moet gezegd worden dat het aantal ondernemende vrouwen met een echt superbedrijf nog schril afsteekt tegen het aantal mannen in zo’n positie. Annemarie van Gaal heeft daar wel een verklaring voor: “Mannen gaan voor status, macht en geld. Vrouwen worden daar niet warm of koud van”, schrijft ze in haar laatste column voor Sprout (binnenkort te lezen in Sprout 5).
Ook Helen Zandt van Naaipatronen.nl denkt dat veel vrouwen gewoonweg niet naar de top willen. “Zelf ben ik heel ambitieus, maar ik zie veel vrouwen om me heen die helemaal geen zin hebben om keihard te werken.” Zelf werkt ze tachtig uur per week aan haar webwinkel, inmiddels goed voor een omzet van 325.000 euro per jaar en hard aan het groeien.
Hoe lang houdt ze dat nog vol? “Niet zo lang meer”, lacht ze. “Ik wil binnen twee maanden uitbreiden met een Engels- en een Duitstalige site. Er werkt nu iemand bij me voor twintig uur in de week en een aantal scholieren werken een paar uur per week. Dat laatste wil ik gaan uitbreiden, want op termijn is tachtig uur gewoon te veel. Ik vind zestig uur geen enkel probleem, maar dat is ook wel genoeg.”
Deeltijd
Zandt mag dan laconiek doen over zestig uur in de week, de meeste vrouwen moeten er niet aan denken. Is een deeltijdbaan zo verkeerd? “Vrouwen weten heus wel dat een topbaan niet in deeltijd gedaan kan worden”, meent Van Gaal.
Zandt koos voor een pragmatische oplossing: “Ik ben altijd al heel ambitieus geweest en besloot vroeg kinderen te krijgen. Goed, dat klinkt niet erg ambitieus, maar op mijn vijfendertigste had ik wel tijd om fulltime voor mezelf te beginnen, omdat de kinderen toch naar school waren.”
Cultuur
Van een vrouwonvriendelijke mannencultuur is geen sprake, vindt Karen Romme, zzp-er en auteur van onder andere Calimeromarketing en de Ondernemerskalender. “Het ondernemerschap is nu juist dé wereld waar man of vrouw zijn werkelijk geen verschil maakt. Goed, toen ik begon heb ik één keer een arrogante zak meegemaakt, wellicht deed die man zo omdat ik een meisje was.”
Verder heeft ze er nooit nadelen van ondervonden. “Behalve dan dat ik niet kan netwerken op het mannentoilet. De meest interessante figuren in de zakenwereld doen toch echt staand hun plasje.”
