1975: ijzer en staal
“Ik begon op mijn tweeëntwintigste voor mezelf. Ik beunhaasde naast mijn werk. Hekjes maken, aanhangertjes bouwen… Op een gegeven moment had ik ’s avonds zoveel werk dat ik een ijzerhandel en staalbedrijf begonnen ben.”
1980: De Bonte Wever
“In mijn schuur had ik een zwembad, met een sauna en een barretje. Die deed ik open voor mensen uit de buurt, maar dat mocht niet van de gemeente. In Slagharen ging toen textielfabriek De Bonte Wever failliet. Ik dacht: als ik een zwembad in een schuur kan bouwen, lukt dat ook wel in een fabriek. Dat werd uiteindelijk een complex met sauna’s, een hotel en een congrescentrum.”
1988: Preston Palace
“Ik kon het oude ziekenhuis in Almelo kopen. Daar ontwikkelde ik Preston Palace; een enorm uitgaanscentrum. De operatiezalen werden vergaderruimtes, de ziekenkamers konden zo hotelkamers worden. En van de röntgenkamer heb ik een bioscoop gemaakt. Dat gaat allemaal voor de vuist. Ik zeg wat ik wil en dan gaan de jongens aan het werk.”
1990- 2000: meer all-in formules
“Daarna volgden meer concepten, zoals De Smelt, in de voormalige ijsbaan van Assen, een evenementenhal in de oude tapijtfabriek van Hardenberg en de Piri-Piri kiprestaurants. Ik was de eerste met all-in formules. Ik heb een hekel aan boekhouders en papieren en wilde het aan de achterkant zo simpel mogelijk maken. Alles simpel houden, dat is mijn geheim.”
1995: Kernwasser Wunderland
“Ik vloog toevallig met mijn helikopter over de leegstaande kerncentrale in Kalkar. Ik dacht meteen: daar kun je een mooi pretpark maken! Een geweldige uitdaging. Ook dat werd all-in. Voor één bedrag kun je zoveel spelen, eten en drinken als je wilt.”
2001: De Koperen Hoogte
“De gemeente Lichtmis zat met de watertoren in hun maag. Een toplocatie voor een exclusief hotel en restaurant, want je mag niet zomaar zo hoog bouwen. Achteraf was ik daar nooit aan begonnen. Niet dat ik spijt heb, maar het heeft me 15 jaar en veel geld gekost. Veel trammelant met vergunningen.”
2006: Doorgaan en Den Haag
“Ik heb nooit kunnen dromen dat mijn bedrijf zo groot zou worden, ik heb nu 2000 man in dienst. Soms denk ik: hoe heb ik ’t allemaal in de kop kunnen halen? Ik denk niet dat ik ooit echt met pensioen ga. Ik word wel eens gevraagd voor de politiek, maar dan zou ik alles moeten verkopen. En ik wil te graag blijven ondernemen. Wel ben ik bezig om Den Haag ervan te overtuigen dat ze meer moeten kijken naar de echte ondernemers, de MKB-ers. Die hebben ze teveel links laten liggen.”
