Sinds ondernemen semi-wetenschappelijk benaderd wordt, is de verwarring helemaal compleet. Het succes van de ondernemer wordt geanalyseerd en de onderzoeker zet dat af tegen een aantal onderscheidende factoren, zoals aard, leeftijd, opleiding, ervaring etc. Het wordt allemaal in mooie matrix gezet. Dit soort onderzoek wordt al tientallen jaren gedaan. Het resultaat is niet echt bevredigend te noemen. De succesfactoren in het ene onderzoek worden weer tegengesproken door het andere onderzoek. Resultaten in het ene land zijn weer geheel in strijd met de resultaten in het andere land. Kortom het beeld is niet helder en er kunnen uit de onderzoeken nauwelijks conclusies getrokken worden.
Toch weerhoud dat diezelfde onderzoekers er niet van zich als “expert” te profileren en zonder schroom opleidingen te organiseren die de cursist succes beloven. Een soort schriftelijke cursus voetballen door een geleerde die het spel nog nooit gespeeld heeft, laat staan dat die ooit een wedstrijd heeft gewonnen. Maar goed, je kunt best ergens verstand van hebben zonder het zelf te kunnen. Toch ..? Maar waarom zou er onderzoek aan te pas moeten komen? Waarom moet het zo ingewikkeld zijn? Snapt dan helemaal niemand waar het om gaat? Dat kan toch niet!
Inderdaad. Het is ook helemaal niet ingewikkeld. Het is alleen geen wetenschap. Het is voor iedereen duidelijk welke ondernemers succesvol zijn en welke niet. Het blijkt ook dat sommige ondernemers steeds opnieuw succesvol zijn. So far so good. Waar “we” de mist in gaan is bij het zoeken naar de overeenkomsten tussen de succesvolle ondernemers. Daar gaat het namelijk niet om. Het zijn juist de verschillen waar we op moeten letten. Een ondernemer dankt zijn succes meestal aan het feit dat hij of zij “uniek” is. Deze uniciteit is de belangrijkste succesfactor.
Vergelijk het met artiesten. Wat maakt de toppers succesvol? Ook artiesten danken hun succes aan hun unieke combinatie van persoon en performance. De zogenaamde X-factor. Zonder hard werken kom je er niet, maar zonder X-factor heeft dat harde werken geen zin.
Wij noemen onze factor de E-factor. Een unieke combinatie van persoonlijke eigenschappen, ideeën, contacten, ervaringen en inzet die een entrepreneur succesvol maken. Die E-factor is zeldzaam en voor niet ingewijden moeilijk te herkennen. Terugredeneren lukt altijd. Voor professionele investeerders is de E-factor essentieel. Zij steken geen cent in een tent als ze zich niet geloven in de aanwezigheid van deze factor. Maar waarom gaan opleidingen en publieke investeringen in ondernemerschap dan helemaal voorbij aan deze factor? Ik begrijp daar niks van.
Nils de Witte (Nebib)
