“Toen ik net twee weken directeur was bij De Baak, vierden we het veertigjarig bestaan van de opleiding ‘Ik en de anderen’. Een bijzonder moment. Vooral een uitspraak van trainer Guus Brackel maakte indruk op mij: “Alles is er al”. Met andere woorden, zo interpreteerde ik hem: we zijn allemaal volledig toegerust om onze maatschappelijke uitdagingen aan te kunnen. Inclusief de crisis. We hoeven alleen maar te weten wie we zijn, wie we willen zijn, wat onze waarden zijn, onze doelen.
Het valt niet mee om in onze hectische communicatiemaatschappij lang stil te staan bij bijzondere momenten. De intensiteit van alle informatie en communicatie groet exponentieel. Mobieltjes, sociale media, maar ook traditionele media geven onze zintuigen voortdurend impulsen. Als internetondernemer liep ik zo ongeveer voorop in deze trend. Nog steeds kan ik niet wachten op wat nog komen gaat..
Raken we ondanks alle connectiviteit niet disconnected van de echt belangrijke dingen?
Waarschijnlijk voelt u nu een ‘maar’ aankomen. En dat klopt. Want beleven we een voetbalwedstrijd wel écht als we er tegelijkertijd over twitteren? Leren we wel echt van een seminar als we die kennis letterlijk tegelijkertijd delen via Facebook? Raken we ondanks alle connectiviteit niet disconnected van de echt belangrijke dingen? Ik geloof heilig in de communicatiemaatschappij en ben een verklaard voorstander van het delen van informatie. Internettransparantie mobiliseert de collectieve intelligentie van grote groepen mensen, zodat kwaliteit komt bovendrijven. Prachtig. Maar toch… Hebben we nog wel tijd voor de dingen die er echt toe doen?
Toen ik gevraagd werd naar mijn belangrijkste moment van 2012 leek mijn nieuwe job als directeur bij De Baak de meest logische keuze. Deze beslissing impliceerde immers een belangrijke verandering. Niet alleen met impact op mijn leven, maar ook op de levens van mijn compagnons, en – nog belangrijker- op die van mijn gezin.
Disconnected van de beschaafde wereld, voelden we ons meer verbonden dan ooit
Toch is die beslissing niet mijn ‘moment van het jaar’. Zelfs niet andere Baak-kippenvelmomenten, zoals de eerste ontmoeting met mijn nieuwe collega’s in ons prachtige Maitland Theater, waarin de warmte en gastvrijheid die ik ontmoette mij ervan overtuigden dat ik de juiste keuze had gemaakt. Mijn 2012-moment was ook niet een van de bevlogen ontmoetingen met de ondernemers uit het Groeiversneller Programma. Of de eerste keer dat ik met mijn compagnons Erik Jan Koedijk en Henkjan Smits voor het eerst The BusinessXfactor Bootcamp tot een succes wist te maken.
Dit artikel komt uit Sprout Magazine.
Nee. Mijn moment van 2012 is van een andere orde. Het was zo’n moment waarin ik meer dan ooit besefte dat ik leefde. En tegelijkertijd voelde hoe nietig ons leven eigenlijk is. Het was een druilerige dag. José, onze kids Amber en Mervin en ik hadden alle tijd van de wereld. We kanoden over een verstild meer in the middle of nowhere, ergens in Oost-Canada. Het enige geluid was de eenzame, melancholieke roep van een Looney, de prachtige, typisch Canadese gans. Toen we probeerden een vrolijk rondzwemmende bever, die duidelijk helemaal in zijn element was, te fotograferen, begon het harder te regenen. En juist op dat moment stapte er op nog geen tien meter afstand een enorme eland rustig, bijna statig het water in. De eland keek ons aan. Wij keken de eland aan. Het was een ontmoeting. Wij waren op bezoek bij een dier dat al eeuwen in zijn element is door zichzelf te zijn.
Dit moment, in de wildernis, volledig disconnected van de beschaafde wereld, voelden we ons meer verbonden dan ooit. Maar nu met onszelf, met elkaar, met de natuur en met misschien nog wel meer. Op zo’n moment, samen met de belangrijkste mensen in je leven, weet je dat je leeft. De rest van de wereld kan me dan gestolen worden. Want alles is er al.
