Of ik niet ook een column over maatschappelijk verantwoord ondernemen en de klimaatverandering kon maken, vroeg Louis Hoeks, hoofdredacteur van dit blad. Vanwege belangrijk en het zou leuk staan in de deze Sprout met mvo als thema. Nu heb ik Louis normaal gesproken best hoog zitten, maar uit deze vraag blijkt weer eens dat hij en ik elkaar soms niet begrijpen.
Alles wordt tegenwoordig toegeschreven aan de klimaatverandering en dat baart me zorgen. Nog meer dan de klimaatverandering zelf. Is de klimaatverandering iets wat door menselijke invloeden komt of is het een wereldevolutie die niet te stoppen is? En is klimaatverandering iets wat wij met z’n allen nog kunnen keren? En moeten we dat wel willen of is het iets van een hogere macht?
Natuurlijk moeten we heel zorgvuldig met ons milieu omgaan, maar we beseffen toch wel dat de wereld een global village is? Dat we hier met zijn allen een klimaathypotheek afsluiten en groene stroom gebruiken, is verloren moeite zolang we bij de eerste rit naar een Oostblokland de katalysator van onze auto stuk rijden, omdat loodvrije benzine nog niet overal voorradig is. Hoeveel zin heeft dit soort idealisme, zolang we onze gifschepen nog laten lossen in Afrika, omdat daar de ambtenaren corrupt zijn en zich niet bekommeren om de gezondheid van hun bevolking? De vervuiling en schade aan het klimaat in andere delen van de wereld wegen niet op tegen de goede bedoelingen in ons kleine landje. Begrijp me goed, ik blijf met twee batterijen en een half litertje ontwikkelvloeistof uit de doka van mijn zoon op en neer fietsen naar de chemisch afval-loods van de gemeente, maar ik realiseer me ook dat het druppels op reusachtig grote, gloeiende platen zijn.
Maar nu even terug naar de discussie dat alles tegenwoordig wordt toegeschreven aan de klimaatverandering. Al Gore en consorten zien in iedere veranderende statistiek of afwijkend verschijnsel een bewijs van de ‘klimaatcrisis’. Zo werkt het volgens mij niet. Als ik Nederland nu even als voorbeeld neem: één van de meest dichtbevolkte landen van de wereld, maar ook een land waar het percentage werkende vrouwen zo ongeveer het laagst van de hele wereld is en bovendien een land waar de langste mannen van Europa wonen. Als ik Al Gore zou zijn, dan zou ik nu beweren dat de lengte van Nederlandse mannen ook te maken heeft met de stijgende zeespiegel. Als we straks allemaal vijf meter zijn, overleven we namelijk met het grootste gemak de stijgende zeespiegel. En om ons aan te moedigen zou ik dan zeggen dat we op deze manier door de evolutie beloond worden voor het feit dat we in Nederland altijd zo consequent ons afval scheiden.
Maar nu ben ik weer even mezelf. Je zou bijvoorbeeld ook kunnen stellen dat mannen langer worden, naarmate vrouwen minder werken. Dat heeft dan weer niks met het klimaat te maken, maar deze stelling is ook te onderbouwen. Stop de persen, want ik heb groot nieuws: mannen worden groter naarmate vrouwen een mindere rol van betekenis spelen. Zoiets? Of draaf ik nu door?
Precies – ik draaf door. Want de echte reden dat vrouwen liever thuis blijven dan te gaan werken, is omdat het klimaat nog steeds te koud is in Nederland. En daarmee bedoel ik niet het klimaat van Al Gore.
