Neem het diplomatieke corps. Is dat nog wel van deze tijd? Hebben we die 150 ambassades en consulaten met duur personeel en dure huisvesting echt overal ter wereld nodig? Wegen de enorme kosten van dit circus nog wel op tegen het nut? Of is het een achterhaald systeem dat nog dateert uit de tijd toen de wereld nog geen global village was?
Andere tijden vragen om een andere aanpak. Een diplomatiek apparaat dat miljarden kost, moet ook wat opleveren. Van louter diplomatie, formeel uiterlijk vertoon en protocol, koop je geen brood. Ik kan uit eigen ervaring melden dat de ambassades er in ieder geval niet zijn om lokale ondernemers te ondersteunen.
Zo heb ik mezelf voor de tiende keer moeten voorstellen aan dezelfde Nederlandse ambassadeur in Rusland, terwijl ik toch de oprichter was van de grootste Nederlandse onderneming ter plaatse. Maar dit terzijde.
Als het louter gaat om vertegenwoordiging van Nederland in het buitenland en een paar hand- en spandiensten kunnen we het per land best af met een paar man op een kantoortje, lijkt me.
Geen diplomatieke status, geen overdreven protocol en formaliteiten, maar wel een miljardenbesparing. Dat past ook meer bij deze tijd.
Een ander onderdeel van BZ waar de bezem door mag is Ontwikkelingssamenwerking. Zij hebben enkele honderden miljoenen euro’s gedoneerd aan Nigeria. De besteding van het geld hoefde niet verantwoord te worden en kon als ‘algemene begrotingsaanvulling’ gebruikt worden. Nigeria? … Algemene begrotingsaanvulling? … Denkt de overheid soms dat ik gek ben? Die miljoenen staan allang op een bankrekening in Zwitsserland of Liechtenstein.
Begrijp me goed: Ik ben vóór belastingbetalen en vóór ontwikkelingssamenwerking maar is het nodig om het bedrag rechtstreeks in de zakken van een mensenrechtenschender te storten?
In Nederland gaat een kleine 1,5 procent van de belastingopbrengsten naar ontwikkelingssamenwerking. Vroeger, toen er nog geen betrouwbare goede doelenorganisaties waren, was het logisch dat honderden ambtenaren betrouwbare ontwikkelingssamenwerkingsprojecten selecteerden en begeleiden. Maar tegenwoordig zijn er toch keurmerken voor organisaties waarbij relatief weinig aan de strijkstok blijft hangen? Ik weet zeker dat ons Ministerie van Ontwikkelingssamenwerking, wat eigenlijk de ultieme goede doelenorganisatie zou moeten zijn, geen keurmerk zou ontvangen.
Die honderden ambtenaren die iedere dag projecten selecteren en dubbel werk doen zijn niets meer dan een kostenpost. Waarom kunnen we ons belastinggeld niet rechtstreeks aan een aantal voorgeselecteerde goede doelenorganisaties geven? Zou het niet mooi zijn als we een deel van de besteding van de belasting zelf kunnen bepalen? Het zorgt niet alleen voor een enorme kostenbesparing op het Ministerie. Er zijn dan immers geen honderden ambtenaren meer nodig met alle overbodige kosten (denk Eveline Herfkens). Het installeert ook direct zelfbeschikkingsrecht voor de belastingbetalende burger.
