De meest interessante ontwikkeling op de arbeidsmarkt vindt plaats bij jonge moeders tussen de dertig en de veertig, die zich ook wel combi-moeders noemen. Hier is een gezonde omwenteling aan de gang.
Deze vrouwen pikken het niet langer dat zij klem zitten tussen de carrière-eisen van hun moeders, de Opzijgeneratie en hun biologische gevoelens om gewoon te kunnen moederen. De denigrerende opmerkingen van de economische elite dat zij met hun halve baantjes de economische groei belemmeren voedt hun irritatie geweldig en dat is goed. Het is niet voor niets dat heel veel vrouwen het ‘normale’ bedrijfsleven verlaten om hun eigen zaak te beginnen: lekker flexibel vanuit je huis je ambities volgen en tegelijkertijd gewoon moeder zijn. Heel wat hr-afdelingen klagen erover dat hun high potentials uit de organisaties verdwijnen. Vind je het gek? Kijk maar eens naar hun vermoeide ogen.
Nee, het hele idee dat elk gezin 10 loonvormende dagen per week moet maken is achterhaald en onnodig. Ik kan de filosoof Rutger Claassen, die hierover schrijft alleen maar gelijk geven. Zeven tot acht dagen is meer dan genoeg om een redelijk inkomen bij elkaar te verdienen. Het interessante van deze irritatie is dat het work/life balance vraagstuk waar al zoveel over is gezegd nu een politiek economisch issue wordt en ophoudt een individueel vraagstuk te zijn. Deze vermoeide moeders leggen de vraag in ons midden wat voor economie we in ons land, in Europa eigenlijk willen: één, die alleen maar gaat voor nog meer economische groei of één die rekening houdt met de kwantiteit en kwaliteit van het nageslacht.
Joep Schrijvers is auteur van ‘Hoe word ik een rat' en andere kritische boeken over management, mens en maatschappij.
