VAN Bob
AAN Henk-Jan
ONDERWERP Coachingsgesprek
Hoi Henk-Jan,
Gelukkig nieuwjaar! Zullen we weer eens afspreken? Ik heb wel weer eens behoefte aan een goed gesprek met mijn coach.
Bob
Hoi Bob,
Nou Bob, de beste wensen, blij dat je een teken van leven geeft! Weet je dat het al vier maanden geleden is dat we elkaar hebben gesproken? Ja, ik begrijp het wel, Bob, heel druk natuurlijk… Typisch hoor: jij denkt natuurlijk de crisis te kunnen bezweren door almaar harder en harder te werken. Dat is de reflex van elke manager. En dat houden ze niet vol. Dat dag en nacht strijden tegen de crisis, dat breekt een mens op den duur. Terwijl het ook anders kan. Kijk ook eens naar zo’n Robert Polet van Gucci. Die zette gewoon zijn BlackBerry uit in het weekend. Doe jij dat wel eens, Bob? Dúrf jij dat, je BlakcBerry uitzetten in het weekend?
Je coach, Henk-Jan
Hoi Henk-Jan,
Eerlijk gezegd, Henk-Jan, laat ik mijn BlackBerry weliswaar aan tijdens het weekend, maar gebeld wordt er nooit meer de laatste tijd en er komt niet één mailtje binnen. Héél eerlijk gezegd, Henk-Jan: ik heb het eigenlijk helemaal niet zo druk. Ik begrijp wat je bedoelt en ik ken ze zelf ook hoor, die managers die in moeilijke tijden dag en nacht doorgaan. Maar hoe langer die crisis hier duurt, hoe minder ik te doen heb. Nou is dat ook wel logisch. We hebben substantieel minder business, sales ligt op zijn gat, steeds minder deals, nauwelijks nog minder leads… Dan zit ik de wekelijkse de New Business Meeting voor en dan blijkt er helemaal geen new business te zijn en is die meeting binnen een kwartier over, en dan moet ik nog echt rekken, wil ik dat kwartier halen.
Lunchen buiten de deur komt er ook nog nauwelijks van. Gisteren had ik een afspraak met iemand van DFG International, dacht ik tenminste, maar die belde ‘s ochtends af: ze gaan de vestiging in Nederland sluiten en ja, dan heeft lunchen geen zin. Maar als ik dan naar de kantine ga, dan zie je die vragende blikken: had jij geen belangrijke lunchafspraak… Ging die ook al niet door? Dus toen ben ik maar op mijn kamer gebleven.
Het is best confronterend, Henk-Jan: de telefoon die niet gaat en amper nog mail. Ja, jij hebt het wel over een Tilmant en een Dijkshoorn, maar managers die vanwege de crisis ineens nauwelijks nog iets te doen hebben, zoals ik, daar hoor je niets over. Dat is een enorm taboe. Ik kan best om vijf uur het pand verlaten tegenwoordig, maar dan geef je toch een verkeerd signaal af, en dus blijf ik tot een uur of zeven, alsof ik het o zo druk heb. Maar intussen zoek ik op internet naar literatuur over managers die ineens niets meer te doen hebben.
Bob
Bob,
Zo had ik het nog niet bekeken: managers die vanwege de crisis ineens niets meer te doen hebben maar dat verborgen houden… Fascinerend! Als coach zie ik trouwens een nieuwe markt voor me opdoemen, maar dit terzijde. Raakt het je diep, Bob?
Je coach, Henk-Jan
Henk-Jan,
Nou en of. En het is gewoon ook eng. Je hebt ineens ook tijd om te denken, zoveel tijd dat je rare dingen gaat denken. Zo denk ik steeds vaker dat al die managers in mijn bedrijf weliswaar erg druk doen, maar misschien doen ze net als ik ook wel alsof. Dat ze ook niks te doen hebben en ook net doen alsof ze naar een lunchafspraak zijn.
Ik zag gisteravond om zeven uur Herbert van Dijk nog achter zijn computer zitten. Dat is onze chef New Business. ‘Druk Herbert?’ riep ik hem toe. ‘Zeg dat wel, Bob!’ antwoordde hij. En meteen dacht ik: maar met wát dan, Herbert? Maar ik durfde het niet te vragen. Bang dat we erachter zouden komen dat we allebei die dag bijna niks uitgevoerd hebben.
Bob
Bob,
Dit voelt niet goed, Bob, dit voelt helemaal niet goed. Laten we inderdaad snel een afspraak maken. Wanneer kun je?
Je coach, Henk-Jan
Henk-Jan,
Ik kan morgen, overmorgen eigenlijk ook wel, en donderdag en vrijdag ook. Zeg, zullen we er een lunch aan vastplakken?
Bob
