Geen producten in de winkelwagen.
Wat je geeft, krijg je terug. Jos Burgers noemt het ‘De wet van Snuf’, een wet waar iedereen zijn voordeel mee kan doen.
MT: Wat wil je je lezers meegeven?
‘Als je wilt dat anderen jou iets gunnen, moet je beginnen met hen iets te gunnen. Iedereen kent dit principe van wederkerigheid, maar in de praktijk blijkt er altijd een wereld van verschil tussen weten en doen. Mijn boek is een praktisch handvat om dat te veranderen. Er zijn veel factoren die bijdragen aan succes, maar anderen iets geven is daarvan zeker een van de belangrijkste.’
Geven klinkt mooi, maar wanneer begint het nemen?
‘Dit boek is een tegengeluid tegen degenen die zeggen: als je iets wilt, moet je het gewoon vragen. Mijn stelling is: je moet eerst kijken of je hulp kunt bieden, dan komt de hulp aan jou vanzelf. Veel mensen zeggen tegen mij: ‘Jij hebt makkelijk praten. Het gaat jou goed, jij kunt makkelijk wat missen.’ Mijn wedervraag is dan altijd: hoe komt het, denk je, dat het mij goed gaat? Mijn persoonlijke filosofie is dat succes van de een niet ten koste hoeft te gaan van anderen, het is niet de één, of de ander, het is vaak ook de één én de ander. Win-win bestaat wel.’
Degene die het meest geeft, krijgt ook het meest?
‘Daar zit een nuance in. De grootste gevers vind je onder de meest succesvolle mensen, maar ook bij de drop-outs. Dat zijn dan vaak gevers zonder visie. Die halen zich de ellende van de hele wereld op de hals. Dat leidt tot niets. Mijn boodschap is dus: geef met visie. Wees niet zo bang om belazerd te worden. Geven is niet zonder risico. Als je altijd op safe wil spelen, moet je nooit iets geven. Maar dan krijg je dus ook nooit iets.
Niet iedereen die mij iets vraagt, krijgt een ja. Sterker nog: helaas moet ik vaker nee verkopen dan dat ik iets toezeg. Als mensen bijvoorbeeld vragen of ik een voorwoord voor hun boek wil schrijven, denk ik: in die tijd kan ik dus geen advies geven aan iemand anders. En dus zeg ik nee, maar met respect. Dat wil niet zeggen dat ik die mensen niets gun, of geef.
Mijn boek moet je vooral zien als een aanklacht tegen de angst om mensen iets te geven. Ja, je kunt belazerd worden, dat gebeurt wel eens, maar vraag je zelf af: hoe erg is dat? Wees daar redelijk in. Een klant die je niet kent moet je niet zomaar, zonder dat hij betaalt, laten vertrekken met een volle kar boodschappen. Maar als iemand die elke week bij jou komt winkelen een keer zijn portemonnee is vergeten, vraag je dan af: wat is zijn vertrouwen je waard? Is het geld dat je kunt kwijtraken door die klant de deur te wijzen echt meer dan wat je uitgeeft aan altijd te moeten adverteren of korting te geven om nieuwe klanten te trekken?'
Kun je daar een voorbeeld van geven?
Ik had onlangs een lezing voor een zaal vol kappers, en toen kwam ter sprake wat je doet met klanten die geen portemonnee bij zich hebben. Eén van hen vertelde een verhaal dat zij die klant ook nog extra geld had meegegeven om nog wat boodschappen te kunnen doen. Die klant wou het niet aannemen, vond het overdadig, durfde het zelfs niet te accepteren. Maar deed het uiteindelijk toch, en kwam 's middags meteen het geld terugbrengen. Kijk, dan heb je dus een klant voor jaren.
Geven is niet zonder risico. Als je altijd op veilig wilt spelen, moet je nooit iets kado geven. Maar besef dan ook: dan krijg je ook nooit iets. Vertrouwen, dat is waar het bij geven altijd om draait. En vraag je dan af: wat is vertrouwen je waard?’
