Hans Breukhoven bouwde zijn eerste platenwinkel uit naar een concern met op het hoogtepunt bijna 400 winkels (Free Record Shop, Bravo, Fame, Expo en Van Leest) in Nederland, België India, Noorwegen en Finland. In 2011 stond Breukhoven met een geschat vermogen van 85 miljoen euro in de Quote 500. De ondernemer leed al enige tijd aan alvleesklierkanker.
Het jongensboek van Breukhoven begint in Rotterdam, waar hij na de middelbare school een opleiding tot hofmeester volgde. In New York ontdekt hij, als gastheer op de Holland-Amerika Lijn, dat lp’s er veel goedkoper zijn dan in Nederland. Hij verkoopt zijn in de VS gekochte platen hier met 20 procent winst, wat de basis legt voor zijn latere bedrijf.
Free
Zijn eerste platenzaak opent hij In 1971 in Schiedam. Het loopt storm, aangezien Breukhoven lage prijzen kan rekenen en zich bewust niet aansluit bij de brancherorganisatie voor de import van platen. Dat verklaart gelijk zijn keuze voor het het woordt Free. Binnen een jaar runt hij 3 winkels.
Dat aantal vond hij eigenlijk wel best, zei hij in 2012 tegen Elsevier. “Ik dacht: een stuk of drie, dat is lekker, dan kan ik nog wat sporten. Dat leek me wel een goed leven. Maar langzaam is dat uit de hand geopen.”
Beurs
Breukhoven brengt zijn bedrijf in 1989 naar de beurs. Dankzij de internethype, en het feit dat Free Record Shop een klein aandeel heeft in provider Zonnet, stijgt het aandeel van Free Record shop naar een hoogtepunt van 60 euro, maar klapt daarna in elkaar. Breukhoven haalt het bedrijf in 2001 weer van de beurs en koopt zelf alle uitstaande aandelen die hij nog niet in bezit heeft, ter waarde van zo’n 17 miljoen euro – tegen een koers van maar 14,75 euro.
“De beursnotering biedt Free Record Shop nauwelijks meer toegevoegde waarde”, schrijft Breukhoven in een persbericht. Tegenover Management Scope zegt hij dat de beursnotering achterstallig onderhoudt aan zijn winkels frustreerde. En hij ervaarde het als een keurslijf. “Ik ben een flapuit. Dus ook wat dat betreft voelt dit beursloze leven als een bevrijding.”
De beursnotering zorgde er wel voor dat zijn bedrijf strakker werd georganiseerd, erkent hij in Elsevier. “Voor die tijd was het wel een beetje Sjors en de Rebellenclub.”
Ondernemen
Behoefte om zijn bedrijf te verkopen toen het aandeel nog veel waard was, daar had hij naar eigen zeggen geen trek in. “Het klinkt misschien raar en het is makkelijk kletsen als je al genoeg geld op je bankrekening hebt, maar het gaat mij om het ondernemen. Waarom zou ik verkopen?”
Ook is hij achteraf niet rouwig over het niet grijpen van de kans om in 2002 Bol.com te kopen, voor anderhalf miljoen euro. In 2008 zegt hij tegen de Telegraaf dat zijn bedrijf Bol.com in twee jaar zou inhalen, om een jaar later te erkennen dat hij die strijd had verloren. “Misschien zijn we wel niet zulke goeie webwinkeliers als we eerst dachten”
De ondernemer liep naar eigen zetten “tegen de grenzen aan van mijn eigen kennen en kunnen, en ook van ons bedrijf. Winkels runnen en een internetsite runnen zijn totaal verschillende dingen.”
Bloedzuigers
Breukhoven hekelt in Management Scop ook de groei van het aantal adviseurs, die hij ‘bloedzuigers’ noemt. “Ze komen bij je om een probleem op te lossen, maar creëren er gelijk drie bij.”
Desondanks is hij in 2005 nog optimistisch over de toekomst van zijn bedrijf. “We zitten nu in een langzaam reorganisatieproces waarmee we een bodem aan het neerleggen zijn voor de komende tien jaar.”
Breukhoven erkent dat muziek klappen krijgt door internet, maar verwacht veel van dvd’s en boeken. “De dvd-markt zal in de komende jaren weer wat afnemen, maar de boekenverkoop zal zeker verder groeien.”
Jeugd
Maar met de opkomst van internet wordt steeds duidelijker dat de verkoop van muziek en films definitief richting ‘online’ verschuift. Ook voor Breukhoven. “Mijn kinderen hoeven geen cd’s meer te hebben, die halen alles van internet. De jeugd zijn we kwijt in onze winkels.”
De verkoop van gadgets, muziektickets en sigaretten zet geen zoden aan de dijk. En het bedrijf raakt daarmee zijn identiteit kwijt. Breukhoven erkent impliciet het zelf eigenlijk niet meer te weten. “Ik zou alles kunnen verkopen in mijn winkels want ik ben en blijf in principe gewoon winkelier. Maar het moet voor mij wel iets met beleving te maken hebben.”
In 2012 droeg hij de dagelijkse leiding over zijn bedrijf over aan Herman Hovestad. Dat is ook rond het moment dat Free Record Shop in de rode cijfers belandt.
In mei 2013 vraagt het bedrijf een faillissement aan. Tientallen winkels sluiten hun deuren. Een herstart mislukt, waarna het doek in april 2014 definitief valt.
Sportscholen
De ondernemer was ondertussen in zijn nieuwe woonplaats Londen bezig met het opzetten van een keten van sportscholen. ‘Wij proberen mensen te laten bewegen tegen een aanvaardbare prijs’, zei hij tegen het FD. ‘Dat blijkt goed te lopen.’
Gevraagd naar het geheim van zijn toch succesvolle ondernemerscarriere verwijst hij bescheiden naar ‘geluk’, ‘boerenverstand’ en ‘inzet’. “Niet alles wat ik aanraak, verandert in goud.”
Een academische studie zou de ondernemer, die de mulo deed, niet nog meer succes hebben opgeleverd. “Hoe meer je studeert, hoe minder risico je durft te nemen.”
Maar ondernemen was hoe dan ook zijn leven, hobby’s had hij naar eigen zeggen niet. “Er zijn er maar een paar die dat nietsdoen op een knappe manier aankunnen. Laat mij maar werken tot mijn laatste dag.”
