Hoe mijn skivakantie veranderde in een nachtmerrie voor een ondernemer

De zon verdween onverwachts snel achter een Zwitserse berg, waardoor een enorme schaduw sneller over de tegenovergelegen skipiste bergopwaarts vloog dan mijn Hollandse brein kon voorspellen. Door het snel veranderende contrast kon mijn brein geen onderscheid meer maken tussen de vlakke piste en een kennelijk enorme sneeuwhoop.

De piste was zwart. Dus ondanks dat we geen gekke dingen deden bedroeg mijn snelheid al snel 60 a 70 kilometer per uur. Plotseling bleef mijn linkerski totaal stil staan. Maar mijn lijf ging door – krak.

Ik maakte een smak die ik me niet eens meer precies herinner. Ik kwam ongelukkig terecht op mijn arm, waardoor mijn schouder meteen uit de kom was. Op mijn rugprotector, die ik vanwege een oude wervelbreuk altijd draag, gleed ik zeker 150 meter naar beneden.

Helikopter

Mijn dochter Amber moest eerst lachen, maar zag al snel dat er meer aan de hand was. Ze riep meteen een skileraar en toen een reddingwerker met een banaan. Maar het werd toch een helikopter.

Toen ik na uiteindelijk na 35 minuten op mijn rug in de sneeuw, bibberend van de shock en de kou aan het touw onder de helicopter bungelde keek ik wel even om me heen. Hoe vaak hang je immers onder een helikopter? Je moet elk moment toch even pakken.

Hoe vaak hang je onder een helikopter?

Een uur later werd mijn arm onder narcose gezet. Twee dagen later werd mijn knie met 8 schroeven, bot-cement en veel ijzer in elkaar geschroefd: ik had mijn zogeheten tibia plateau gebroken. Met Schwarzenegger-accent zei de arts “It’s totally into pieces”. De prognose: maanden voor het hersteld is en waarschijnlijk minstens een jaar niet hardlopen.

Aan de slag

Na 6 dagen mocht ik naar huis. Ondanks dat ik topfit ben, hakt zo’n operatie er enorm in. Maar ik wilde zo snel mogelijk weer aan de slag. Onze Braziliaanse aandeelhouders zouden komen en ik had belangrijke lezingen in mijn agenda. Maar hoe pak je dat aan als je arm én je been onbruikbaar zijn?

Hier betaalt mijn vitaliteit zich gelukkig uit. Door de zware workouts die ik 5 keer per week deed herstelt mijn lijf razendsnel. Binnen een dag lukt het om met die geblesseerde schouder op krukken te lopen. Belangrijk in een huis met alleen maar trappen. En ja, ik pas met mijn gestrekte been achterin de auto! Dus als iemand mij chauffeurt kan ik naar mijn werk. En ja, een lezing in rolstoel moet lukken!

Inmiddels ben ik ruim drie weken verder. Ik voel me iedere dag beter en er lukt steeds meer. Ik ben gisteren zelfs op krukken naar de stad gewandeld, toch 3 kilometer. Een workout op zich. Best lekker eigenlijk.

Humeur

Ik merk dat het cruciaal was om te kijken naar wat er wél kan, in plaats van wat er niet kan. Ik heb meteen besloten mijn humeur niet door de tegenslag te laten beïnvloeden en alleen nog maar in mogelijkheden te denken. En man, wat kun je dan veel doen.

Maar wat vraagt het ook veel van je omgeving. Zoals van mijn vrouw Jose, die nu behalve vriendin, echtgenote en compagnon ook verpleegster en chauffeur is. De collega’s die zich allemaal moeten aanpassen. Onze kinderen die voortdurend dingen moeten aangeven en opzoeken. Klanten die hun agenda om moeten gooien. Vakanties cancellen. Workshop-locaties die op rolstoel- en krukvriendelijkheid moeten worden getoetst.  En je moet alles vragen. Probeer maar eens een kopje koffie voor iemand mee te nemen op krukken. 

Je moet alles vragen

Lezing

Het meest ingrijpend vond ik de lezing die ik op 5 januari gaf met Jaap Bressers, 3 dagen nadat ik per ambulance thuis was gebracht. Jaap inspireert mensen al vanaf zijn 21e vanuit zijn rolstoel.

Hoewel het voor mij in tegenstelling tot Jaap maar tijdelijk is, zat ook ik die dag in een rolstoel, mijn rechterarm strak tegen mijn lijf gebonden. Het thema was omgaan met tegenslagen. Ik vond dat ik die lezing juist vanwege dat thema écht niet kon afzeggen. Maar ik was niet voorbereid op de kwetsbaarheid die je voelt als je hulpbehoevend in een rolstoel op een podium in een theater zit.

Ik ben een goede spreker. Maar geloof me: in een rolstoel, die door anderen het podium op wordt gereden, zonder dat je je armen volledig kunt gebruiken om je verhaal kracht bij te zetten – het is écht anders.

Leerzaam

Later zal ik beseffen dat dit een van de meest leerzame ervaringen van mijn leven is. Er kan, zelfs als je dubbel geblesseerd bent, veel meer dan je denkt. De zakelijke schade is kleiner dan ik vreesde. Maar het allerbelangrijkste is dat er veel meer mensen zijn op wie je kunt rekenen dan ik van tevoren had gedacht.

In alle bizarre ontwikkelingen die er in de wereld plaatsvinden is dat eigenlijk heel erg goed nieuws. De vriendelijkheid die ik werkelijk overal ontmoet, maakt deze ondernemersnachtmerrie eigenlijk een hartverwarmende ervaring.

Tijdens de lezing met Jaap Bressers (links):