VAN Annemieke de Jong
AAN Bob
ONDERWERP Commissie Heleen
Dag Bob,
Sinds enkele maanden is er binnen ons bedrijf een groepje vrouwelijke managers. Halfgrappend hebben we onszelf de Commissie-Heleen genoemd, naar Heleen Mees. We komen twee keer per maand bijeen om over de rol van vrouwelijke managers te praten. Heel informeel. Zou je als directeur een keer willen aanschuiven?
Annemieke de Jong, Deputy Director Marketing Services
Hoi Annemieke,
Natuurlijk! Je weet: ik koester vrouwelijk talent en ik vind het dan ook een goede zaak dat jullie zo’n groepje hebben gevormd. Grappig, die naam. Die Heleen Mees, dat is toch van die rare boeken over huisvrouwen die, nou ja, rare dingen willen?
Bob
Bob,
Nee, Bob, dat is Heleen van Royen. Heleen Mees is een moderne feministe die zelf carrière maakt in New York en vindt dat vrouwen niet zo moeten zeuren. Ken je haar niet?
Annemieke de Jong, Deputy Director Marketing Services
Annemieke,
Nee, nooit van gehoord. Maar wel een goed standpunt: dat vrouwen niet moeten zeuren. Ik bedoel niet dat ik vind dat vrouwen altijd zeuren, natuurlijk niet. Net als met huilen, dat valt hier ook best mee. Ja, jij huilde onlangs in een meeting, maar misschien lag dat wel aan mij: dat ik maar erop bleef hameren dat prognoses wel echt moeten kloppen, omdat ik anders weer op mijn kop krijg van Hoofdkantoor. Sorry trouwens dat ik je daarmee aan het huilen heb gemaakt. Of zeg ik nou allerlei verkeerde dingen, als man?
Bob
Bob,
Nou, om te beginnen: ik was het niet die toen huilde, dat was Ellen. Ze had je drie keer uitgelegd hoe het zat met die prognoses en nog bleef je maar doorgaan… een beetje zeurderig eigenlijk. Bovendien had Ellen gewoon haar dag niet. Kan gebeuren, toch?
Annemieke de Jong
Annemieke,
Ja, zo zie je maar dat ik, als man, af en toe ook zeur. En verder vind ik het erg vervelend dat ik jou en Ellen door elkaar haal. Nou denk je vast dat ik al onze vrouwelijke managers over één kam scheer, maar dat is echt niet zo. Ik weet best dat jij donker bent en Ellen roodharig. En dat ze haar dag niet had, ach, dat snap ik wel hoor, dat vrouwen van die periodes hebben dat ze hun dag niet hebben, helemáál niet erg. Of zeg ik nou weer verkeerde dingen?
Bob
Bob,
Probeerde jij net te zeggen dat Ellen ongesteld was die dag? Nee, ze had net te horen gekregen dat haar moeder ernstig ziek is. Verder, Bob, ben ik blond, letterlijk dan.
Annemieke De Jong
Annemieke,
Oh shit, zeg, stom van me, dat ik dat verkeerd uitleg en dat ook helemaal niet weet van haar moeder. Dat kun je mannelijke managers natuurlijk verwijten: ons gebrek aan empathie. En dan vergeet ik ook nog dat je blond bent. Terwijl ik dat normaal toch wel onthoud, blonde vrouwen, bedoel ik. Maar misschien moet je het wel positief uitleggen. Het betekent denk ik dat er tegenwoordig erg veel vrouwelijke managers binnen dit bedrijf zijn. Twintig jaar geleden waren er misschien maar twee, toen was het als man simpel om ze uit elkaar te houden. Begrijp je wat ik bedoel?
Bob
Bob,
Ja, ik vrees van wel. Zullen we het er maar op houden dat je het vast goed bedoelt, maar dat je van nature niet al te handig bent met vrouwen?
Annemieke de Jong
Annemieke,
Ja, zou goed kunnen, dat ik wat dat betreft niet zo handig ben. Dat zei mijn ex ook altijd. Maar dat maakt wel duidelijk dat ik veel kan leren van zo’n onderhoud met jullie groepje. Wanneer is het?
Bob
Bob,
Aanstaande donderdag, vijf uur. Weet je wel héél zeker dat je erbij wil zijn?
Annemieke de Jong
Annemieke,
Ja hoor! Leuk! Lekker informeel klessebessen! Zal ik een flesje rosé meenemen? Daar zijn jullie toch gek op?
Bob
