Leonie Baneke (CEO Eneco eMobility)

Ongemak opzoeken, dat is wat Leonie Baneke (1984) het liefst doet. Zodra de CEO van Eneco eMobility, een zelfstandige dochteronderneming van Eneco Groep, ergens goed in is of iets makkelijker gaat, dan gaat ze iets doen wat ze nog niet goed onder de knie heeft.

‘Soms word ik ook wel een beetje moe van mezelf, dan heb ik even een moment waarop ik me afvraag waarom ik nu per se weer dat ongemak moest opzoeken. Maar van leren krijg ik heel veel energie, ondanks de groeipijnen waar dat mee samen gaat.’

Na haar studie begon Baneke als Analyst Mergers & Acquisitions bij NIBC Bank. Ze groeide daar door tot Vice President Mergers & Acquisitions en stapte na zeven jaar bij de bank gewerkt te hebben, over naar Eneco. Ze begon daar als senior projectmanager op het voor haar vertrouwde terrein Mergers & Acquisitions, om daarna onder meer Director Investment te worden. In die functie was ze onder andere verantwoordelijk voor alle scaleup-bedrijven waar Eneco een deelneming in had.

Vertrouwen geeft vleugels

‘Ik heb mijn carrières nooit planmatig aangepakt, ik heb dus nooit een antwoord gehad op de vraag op welke positie ik over 10 jaar wil zitten’, zegt Baneke over de stappen die ze heeft gezet. ‘Wel op de vraag wat ik de komende tien jaar wil leren.’

Een flinke drive, doorzettingsvermogen, juist als het moeilijk wordt en een tikkeltje eigenwijsheid hebben de 39-jarige leider zo ver gebracht. Collega’s weten wat ze aan haar hebben, want ze deelt veel met de mensen met wie ze werkt. En ze had mensen om zich heen die haar snel stappen lieten maken. Zo zei een manager ooit tegen haar: ‘Jij bent klaar om mijn baan te doen, dus ik ga wat anders zoeken’.

Voor haar huidige rol werd ze gevraagd terwijl ze een maand later met zwangerschapsverlof ging. ‘Dat zou niet elk bedrijf aandurven, maar Eneco had vertrouwen in mij. Dat vertrouwen kan echt vleugels geven.’

Niet alleen voor winst gaan

Een sterke leider durft volgens Baneke het voortouw te nemen in duurzame groei en risico’s te nemen om niet alleen voor de winst te gaan. ‘We zullen samen tot een systeem moeten komen dat niet maximalisatie van net profit beloont, maar dat kijkt naar welvaart in de breedste zin van het woord. Dus een gezonde en sustainable leefomgeving, diversiteit en inclusiviteit en het tegengaan van sociale ongelijkheid.’

De tijd dat bedrijven werknemers selecteerden om voor hen te komen werken is voorbij, werknemers zijn aan zet: zij kiezen waar ze aan de slag willen. Next-generation managers hebben daarom veel meer de focus op wie mensen zijn in plaats van wat mensen doen, signaleert Baneke.

‘Zijn ze happy, voelen ze zich geaccepteerd, krijgen ze de ruimte om zich te ontwikkelen en ontplooien en geef je ze voldoende vertrouwen om ook fouten te maken? Het mooie hiervan is dat mensen daardoor niet alleen graag voor een bedrijf willen werken, maar dat ze – en daarmee je bedrijf – ook nog eens veel beter gaan presteren.’

Volgens Baneke is de wereld steeds complexer, sneller en onvoorspelbaarder. Dat is een uitdaging voor leiders. ‘Ik geloof dan ook steeds meer in samenwerking en ecosystemen. Vormen die veel sneller aan te passen zijn en waarbij je niet hoeft te wachten tot je zelf op alles het volledige antwoord hebt. En ook binnen een bedrijf: meer focus op capabilities en verantwoordelijkheden, in plaats van hiërarchische functie. Voorwaarde om dat te laten werken is dat de purpose, de doelen en de verantwoordelijkheden voor iedereen volledig duidelijk zijn.’

Durf kwetsbaar te zijn

Haar gut feeling iets meer de ruimte geven, dat is waar Baneke nog in wil groeien. ‘Ik ben iemand die de inhoud graag snapt, ik hou van complexe problemen en ben er goed in om die te ontrafelen. Ik heb daardoor de neiging om veel op ratio te vertrouwen en dat heeft me ver gebracht, maar ik geloof dat ik (nog) krachtiger kan zijn als leider als ik emotie, kwetsbaarheid en soms grofweg “gut feel” nog wat meer ruimte geef.’

De belangrijkste leiderschapsles van Baneke is dat je het niet alleen kan. ‘Het is oké om het antwoord niet altijd te hebben, om om hulp te vragen en om kwetsbaar te zijn.’