Geen producten in de winkelwagen.
Pieter Wiersinga is teamleider van het Rampen Identificatie Team (RIT). Hij maakte ze allemaal mee: de Bijlmerramp, de vuurwerkramp, Faro, de tsunami in Thailand. “Nee, ik ben niet anders tegen het leven aan gaan kijken.”
De belangrijkste eigenschap die de teamleider van het RIT moet uitstralen, is rust. Ook al ben ik misschien drie keer zo zenuwachtig als het hele zootje bij elkaar, ik móet rust uitstralen. Dat wil niet zeggen dat ik tijdens een ramp ontspannen met mijn handen in de broekzakken rondloop alsof er niets aan de hand is, maar ik panikeer niet met de rest mee. Dat moet van nature in je zitten.
“Bij iedere ramp is er paniek. Wie gaat waarover, wie heeft de leiding. Dat is overal hetzelfde. Als teamleider draag ik de verantwoordelijkheid om structuur in de chaos aan te brengen. Ik laat mijn eigen team altijd op een aantal kilometers afstand van de ramp wachten. Die komen niet in de buurt tot ik alles geregeld heb. Zolang er nog levens gered kunnen worden, is de drukte en de chaos te begrijpen. Maar op een gegeven moment krijg je de fase dat het niets meer uitmaakt. Alles wat er ligt is dan dood, alles wat er is, kapot. Dat is het moment voor structuur. Dan ga ik rondkijken, handen schudden, inventariseren wie waar over gaat.
“Na de tsunami kregen we vrij snel in de gaten dat het lang ging duren. We hebben het kernteam, dat uit vijftig man bestaat, toen opgeschaald. Iedere ploeg was een periode van twee weken in Thailand aan het werk, en twee periodes van twee weken thuis. Zo wisselden drie ploegen elkaar af. Binnen de teams was eenderde RIT’er, zodat het een mengelmoes was van RIT’ers die weten hoe we het altijd regelen, aangevuld met collega’s van buitenaf.
“In Thailand werkten we van acht uur ’s ochtends tot een uur of vier door. De eerste dagen hebben we langer doorgewerkt maar op een gegeven moment moet je ook daar structuur in aanbrengen. Om een uur of acht waren we weer terug in het hotel. Dan gingen we bij elkaar zitten om de dag door te nemen. Iedereen kwam aan de beurt. Die gesprekken konden over alles gaan, er was geen beperking. Daarna gingen we samen eten en meestal was het dan snel naar bed. Die structuur is vanaf het begin zo geweest. Als er iets te bespreken was met de sectorleiders, dan gebeurde dat on the spot. Dat ging heel operationeel. Maar vooral niet vergaderen. ‘s Avonds was het moment om bij te sturen.
“Als iemand binnen het team niet functioneert, dan ga ik daar direct mee praten. Bij het RIT is het belangrijk dat je niet alleen goed bent in je eigen vak, maar dat je ook een teamplayer kunt zijn. En daar knijpt het soms wel eens. Dan zie ik een hele goede deskundige helemaal voor zichzelf bezig. Daar draai ik niet omheen, ik houd niet van een omzichtige aanpak. Dat doe ik ter bescherming van de teamspirit en ter bescherming van de mensen zelf. Want zonder dat ze het zelf doorhebben, wordt er achter hun rug over ze gepraat. Ze horen niet meer bij de groep en dat kan niet. Daar let ik extreem op. Die teamgeest is voor dit werk ontzettend belangrijk. Tot en met de logistiek, iedereen heeft zijn bijdrage. Je kunt wel hard werken, maar als je in Thailand een uur geen drinken krijgt in die hitte, dan zak je in elkaar.
“Ik doe dit werk nu 15 jaar. Nee, ik ben niet anders tegen het leven aan gaan kijken. Laatst had ik het er met een collega over en die ervoer hetzelfde: je eerste dode onthoud je. Dat was toen ik in opleiding was op de politie academie. Ik liep stage in Norg en er was een dodelijk ongeval. Het was midden in de nacht en er zaten twee mensen dood in een auto. Dus dat is dood, dacht ik. Snap je? Ik weet nog precies hoe ik er heen ben gereden, hoe die mensen er bij zaten. Maar alle doden die ik daarna heb gezien, staan me niet meer direct bij. Als ik het dossier er bij zoek, dan herinner ik het me wel, maar ik heb ze niet in mijn hoofd.”
CV Pieter Wiersinga
1953 > geboren in Apeldoorn
1966 > middelbare school in Assen
1973 > militaire dienst in Apeldoorn
1975 > politie academie in Apeldoorn,
1980 > diverse functies bij de rijkspolitie in Apeldoorn, onder andere die van plaatsvervangend pelotonscommandant bij de ME.
1987 > verantwoordelijk voor reorganisatie corps beredenen en speurhonden
1990 > hoofd Rampen Identificatie Team (slapende functie)
2000 > hoofd Koets- en rijstal van het Koninklijk Huis
Pieter Wiersinga is getrouwd en heeft twee kinderen.
