Havenmeester Astrid Kee wil de communicatie bij het Havenbedrijf Amsterdam beter te laten verlopen. Want in een 24-uurs bedrijf spreek je nooit iedereen tegelijk. “En in plukjes communiceren is lastiger.”
“Mijn vader heeft altijd in de haven van Zaandam gewerkt, dus de havenwereld was geen onbekend terrein voor me. Als kind ging ik vaak met mijn vader in de weekenden mee schepen bezoeken. Die affiniteit was er altijd wel. Ik heb altijd gezegd dat ik bij een functieverandering binnen de gemeente Amsterdam graag bij het Havenbedrijf wilde werken. Dat komt niet alleen omdat ik de nautische kant boeiend vind, de bedrijfsmatige kant spreekt me ook zeer aan.
“De havenwereld is een mannenwereld. Van de 168 werknemers zijn er ongeveer 25 vrouw, dan ben ik wel uitgeteld. Maar om nou te spreken van een mannencultuur… nee, zo voel ik dan niet. Ik heb ook van niemand verbaasde reacties gekregen toen ik hier als vrouw Havenmeester werd, niemand die zei ‘we moeten maar even zien’. Hoewel ik me kan voorstellen dat het misschien niet altijd gezegd, maar soms wel gedacht wordt.
“Vanaf twaalf mijl buitengaats is het mijn verantwoordelijkheid dat de schepen veilig door de sluizen de haven binnen worden geleid. Om het scheepvaartverkeer één aanspreekpunt te geven, valt het verkeer van de vier havens Amsterdam, Zaanstad, Beverwijk en Velsen/IJmuiden onder mijn verantwoordelijkheid. Mijn bemoeienis houdt op bij de ingang van de havens. Voor Amsterdam ben ik ook verantwoordelijk voor de schepen ín de haven, de andere steden hebben hun eigen havenmeester.
“De meeste mensen die hier werken hebben een nautische achtergrond. Dat betekent dat ze gewend zijn om in kleine teams een behoorlijke periode achter elkaar te bikkelen. We hebben een laag ziekteverzuim. Ik hoop dat dat komt omdat wij als bedrijf de goede dingen doen, maar ik denk dat het ook zeker komt omdat mijn mensen gewend zijn om door te gaan. Ze weten dat als ze uitvallen, andere mensen hun werk moeten overnemen. En als je op een schip werkt, is er niet altijd vervanging voorhanden. Daarom hebben mensen hier een hoge drempel om zich ziek te melden. Ze zijn gewend om de mouwen op te stropen en de klus te klaren. Dat is een heel prettige eigenschap, maar je moet er als management ook voor zorgen dat er verder gekeken wordt, dat men er aan went om naar een visie toe te werken. Dus niet meteen het probleem oplossen, maar ook even nadenken hoe we de oplossing ergens anders in het bedrijf ook kunnen gebruiken.
“Mijn grootste uitdaging is om de communicatie binnen de Nautische Sector goed te laten verlopen. Het is een 24-uurs bedrijf. Dat wil zeggen dat ik nooit de troepen in één grote groep bij elkaar kan roepen. Om bijvoorbeeld de plek van één Verkeersleider te bemannen, hebben wij zes tot zeven arbeidskrachten nodig. Want er wordt ook ’s nachts gewerkt en in het weekend. Bovendien moet je rekening houden met ziekte en opleiding. In plukjes een boodschap verkopen is lastiger. Niet onmogelijk maar wel lastiger. Hierdoor is de ruis binnen de Nautische Sector vrij groot.
“We hebben nu een nieuwe managementlaag met teamleiders gecreëerd om die ruis minimaal te houden. Die veertien teamleiders zijn aanspreekpunt voor de mensen op de werkvloer, dat schept veel duidelijkheid. Maar we hebben nog wel een weg te gaan voordat het helemaal op rolletjes loopt. Er gaat veel tijd en energie in zitten om dat goed op de rit te krijgen. Medewerkers moeten accepteren dat het nu zo is georganiseerd, maar ook het management moet de juiste rol spelen.
“Ik merk dat er nog wel ruimte zit tussen dat wat mensen op de werkvloer weten en dat wat het management doet. Daarom is het goed om elkaar regelmatig te spreken, om die uitwisseling tot stand te brengen. Je kunt een bedrijf alleen maar beter runnen wanneer je goed weet wat er op de werkvloer speelt.
“Toch ga ik niet heel vaak het water op. Ik probeer wel altijd in te plannen dat ik zowel met de mensen van de gevaarlijke stoffen als met de patrouillevaartuigen meevaar. Maar ik heb wel echt een managementfunctie. Ik ben voornamelijk bezig met de visie op en de ontwikkeling van het Havenbedrijf. Mijn dag bestaat uit heel veel overleg met allerlei verschillende partijen. Naast de vier gemeenten zijn bedrijven belangrijke partijen voor ons. Die komen met allerlei soorten vragen: over verkeersbegeleiding, over mogelijke problemen met een diepstekend schip of over oponthoud bij de sluizen.”
CV
1959 > geboren in Zaandam
1977 > vwo in Zaandam
1989 > pedagogiek, Universiteit van Amsterdam
1989 > beleidsmedewerker personeelszaken, Vrij Universiteit, Amsterdam
1993 > beleidsmedewerker, UvA
1997 > adjunct-directeur Filosofen, Amsterdam
1998> manager taal- en letterkunde, Faculteit der Geesteswetenschappen, UvA
2000 > afdelingshoofd Dienst Waterbeheer en Riolering, gemeente Amsterdam
2003 > hoofd nautische sector, Havenbedrijf Amsterdam
2004 > havenmeester, Havenbedrijf Amsterdam
Astrid Kee woont samen en heeft twee zoons.
