Het debat over de Wajong-regeling, de uitkering aan gehandicapte jongeren,ging in Den Haag natuurlijk weer over de hoogte ervan: 70 of 75 procent van het minimumloon. Het is om moedeloos van te worden.
Opnieuw kreeg het minst moeilijke deel van een sociaal vraagstuk de meeste aandacht. Babbelen over de hoogte van die uitkering is het meest lamzakkerige wat er is. Hoe de komende jaren 300.000 jongeren met een vlekje aan het werk te krijgen én te houden, dat is het onderwerp. Zoiets vereist intelligentie, welwillendheid en boerenslimheid, allemaal afwezig in de politiek. Vorig jaar kwam de SER met een grondige analyse van de groei van het aantal arbeidsongeschikte jongeren.
Alleen wanneer werkgevers, managers(!), OR-leden, opleiders, jobcoaches, ambtenaren en de jongeren zelf hun partij gaan blazen, kunnen we voorkomen dat zij definitief in de kliko verdwijnen. Die afstemming is de taak, werkgevers verleiden iets te doen, de uitdaging, managers zover krijgen dat ze er nog een taak bijnemen terwijl ze er geen tijd voor hebben, dat is waar het gesprek in Den Haag over moet gaan. De inpassing van Wajongjongeren vraagt maatwerk, vereist slimmigheid op de werkvloer en hoopt op een ruimhartig en geduldig hart van managers. Maar als je ziet hoe zo'n maatschappelijk vraagstuk over adolescenten van vlees en bloed ontaardt in opwindend geleuter over sullige spreadsheetgetallen, terwijl dat in een rijk land als het onze volstrekt onnodig is, zinkt de moed me in de schoenen. Excellente politici gezocht!
Joep Schrijvers is auteur van 'Hoe word ik een rat' en andere kritische boeken over management, mens en maatschappij.
