Jan-Carel behoort tot de Einsteingeneratie maar hij voetbalt wel elke week. Hij zit in het traineeklasje om een flitsende carrière in de City te maken. Maar nu even niet.
Nu zit Jan-Carel in de ziektewet omdat andere Einsteiners hem vorig weekend de knie aan flarden hebben getrapt. De komende weken dus even geen dromen, durven, doen, maar schuifelen met krukken. Ook de baas is niet blij maar dan om een andere reden. Het voetballen van zijn jongste bediende gaat hem geld kosten. Misschien moet hij hem weken of maanden betalen. Jan-Carel liep de blessure in zijn eigen tijd op. En waarom moet hij, baas, daarvoor betalen?
Hij vindt het absurd dat werkgevers verantwoordelijk zijn voor het roekeloze gedrag van hun medewerkers. Alsof zij kleuters zijn en hij voor pappie moet spelen. Volwassenen mogen stemmen, hypotheken afsluiten, bankstellen kopen, kinderen krijgen maar worden opeens ontoerekeningsvatbaar als het om gevaarlijke sporten gaat. Been in het gips door ongelukkige val: de werkgever betaalt. Dat sporten ongezond is, is nog tot daaraan toe, dat het tot verzuim leidt vervelend, maar dat de werkgever daarvoor moet dokken is ongehoord. Maar nu de baas zelf. Hij behoort tot de verloren generatie en heeft een gedotterd hart. Het ging vorig jaar even niet goed. Hij liep blauw aan. Zijn dokters hadden het al gezegd: u eet te vet, drinkt te veel en beweegt te weinig. Hij was er vijf maanden tussenuit. En hij was me toch vet blij met de ziektewet. Tsja.
Joep Schrijvers is auteur van ‘Hoe word ik een rat' en andere kritische boeken over management, mens en maatschappij.
