Geen producten in de winkelwagen.
Hoe begon Prada?
Prada S.p.A. is een Italiaanse leverancier van luxegoederen voor mannen en vrouwen: kleding, (leren) accessoires, schoenen, tassen en parfum. Het bedrijf werd in 1913 door de broers Mario en Martina Prada opgericht als Fratelli Prada, in lederwaren. In 1978 nam Mario’s kleindochter Miuccia (afgestudeerd politicoloog en mime-speelster) met lichte tegenzin de leiding over het bedrijf over van haar moeder Luisa. Op dat moment verkocht Prada nog voornamelijk tassen en koffers, voor in totaal een bescheiden 450.000 dollar.
Wie maakten Prada groot?
Miuccia Prada. Zij was degene die de overstap naar de haute couture maakte. Dat deed ze samen met haar man, Patrizio Bertelli. Die ondernemer timmerde al sinds zijn zeventiende aan de weg in lederwaren maar verbond zich behalve aan Miuccia eind jaren zeventig ook aan de firma Prada. Het waren de creativiteit van Miuccia en het zakelijk inzicht van Bertelli die Prada in de jaren die volgden tot de invloedrijkste kledingontwerpers van de mode-industrie maakten.
Miuccia ging experimenteren met de stevige nylon stof die voorheen als voering van hutkoffers had gediend. Haar praktische en elegante Prada handtas uit 1984 werd onmiddellijk een wereldhit en is inmiddels een gewilde klassieker. In 1989 volgde de oversteek van Prada naar de damesmode, in 1992 werd het merk Miu Miu opgezet (het koosnaampje voor Miuccia), gericht op jongere fashionista’s, en halverwege de jaren negentig volgde de mannenmode.
Overnamestrategie loopt mis
Prada groeide explosief. In 1997, nog geen twintig jaar nadat Miuccia Prada het familiebedrijf overnam, lag de omzet op 674 miljoen dollar. Maar Prada wilde net als andere luxemerken, die bij elkaar kropen of opgingen in grote concerns als LVMH en Gucci, doorgroeien door acquisities. Na de aankopen van Jil Sander in Duitsland en de Britse schoenmaker Church verslikte Prada zich in Fendi, een met schulden overladen Italiaans conglomeraat. Nadat een beursgang in 2001 vanwege de nasleep van nine-eleven niet doorging, kreeg Prada het zwaar door de schuldenlast van Fendi. Dat was een les voor Bertelli: hij hield uitverkoop en besloot zich voortaan op zijn eigen merken Prada en Miu Miu te richten.
Prada blijft zelfstandig
In Harvard Business Review legde Bertelli tien jaar later uit hoeveel kracht die stap terug naar de kern van het bedrijf zijn concern heeft opgeleverd. Zijn bedrijf is ook in de afgelopen jaren zelfstandig gebleven, terwijl om Prada heen het ene na het andere merk opging in een groter geheel. Inmiddels is Prada sinds twee jaar alsnog genoteerd aan de beurs, maar dan in Hongkong. En dat is geen toeval: 22 procent van de omzet komt nu al uit China alleen, waar de recessie minder hard toeslaat dan in het Westen. In Azië ligt de toekomst voor luxemerken die willen doorgroeien. Maar vooral, zegt Bertelli, wist Prada zijn succesgang na die dip rond de milenniumwisseling voort te zetten door een handvol principes, waaraan het altijd is trouw gebleven.
Volgens hem gelden ze voor iedereen, dus we gaan ze even langs:
1. Wees transparant
Binnen Prada zijn alle managers open over wat ze doen. Doordat ontwerpers, marketeers en commerciële mensen goed met elkaar schakelen, kunnen ze extra succesvol zijn. Ook de beursgang had Prada snel voor elkaar. Terwijl Italiaanse familiebedrijven toch echt niet bekend staan om hun strakke financiële rapportage aan de buitenwereld, zegt ook Pertelli zelf.
2. Zoek het risico op
Het is misschien makkelijk praten achteraf, maar toen Prada in 1993 in Beijing zijn eerste vestiging buiten het Westen opende, was dat een spectaculaire zet. De slachting op het Plein van de Hemelse Vrede was net achter de rug, Hongkong hikte nog aan tegen de overdracht door de Britten en het was lang niet zeker dat China Westerse decadentie zou gaan dulden binnen zijn grenzen. “Zonder sprong in het diepe kom je nergens in onze branche,” stelt Bertelli vast. Hij kijkt alweer naar de mogelijkheden in Afrika.
3. Respect zorgt voor prestaties
Een cliché: geef je mensen respect, dan doen ze hun best voor je. Bertelli geeft het voorbeeld van de Britse schoenmakers van Church’s. Die waren in een ouderwetse fabriek vakwerk aan het verrichten, maar werkten niet helemaal volgens de moderne regels van efficiency. Het lag voor de hand om de fabriek te verplaatsen naar een modernere goedkopere locatie, maar Prada besefte dat het zo de beste mensen zou kunnen verliezen en liet zo veel mogelijk bij het oude.
4. Verkoop alleen je eigen ontwerpen
Deze is wel specifiek voor design en maakbedrijven: neem nooit een bedrijf over terwijl de hoofdontwerper er nog zit. Die zal waarschijnlijk om geld verlegen zitten, en gaat na de overname alles wat je met zijn merk en ontwerpen doet, afkraken en saboteren. Hoewel Prada zijn acquisities nooit vergaand integreerde, heeft Bertelli spijt van de meeste overnames: die leidden maar af van zijn eigen merken Prada en Miu Miu.
5. Maak je druk om details
De luxegoederen waar Prada in doet, ontlenen hun bestaansrecht niet aan hun functionaliteit. Het zijn hebbedingen en daarom moeten ze in alles perfect zijn: hoe ze eruit zien, hoe ze aanvoelen, hoe de marketing eromheen oogt. Maniakale aandacht voor details is daarom verplicht, stelt Bertelli. Wat dat betreft voelt hij verwantschap met Steve Jobs.
6. Geef jonge managers echte verantwoordelijkheid
Bertelli koestert zijn jonge honden: “we maken ons veel te druk over dat ze te veel wiet roken en te jong sex hebben. Dat leidt de aandacht maar af van de enorme energie en het idealisme dat jongelui hebben.” Als je jonge talenten te lang laat aanmodderen onderin de hiërarchie, leren ze maar langzaam en doe je je bedrijf tekort. Stuur ze dus eropuit. En dan niet naar Londen, Parijs of New York, waarschuwt de eminence grise van de Italiaanse luxe waren. “Prada heeft jonge mensen nodig die iets van Afrika afweten.”
