Geen producten in de winkelwagen.
Drie jaar werkt Marijn Mennes (36) nu bij ABN Amro, als start-up liaison. Hij is degene die vanuit de traditionele bankcultuur de brug slaat naar het nieuwerwetse denken van aanstormende jonge ondernemers. Zelf hangt hij er ergens tussenin. Het scheelt dat hij niet op kantoor zit, bekent hij. Samen met één directe collega werkt hij in tech-hub TQ in Amsterdam. Daarvoor heeft hij tien jaar zijn eigen bedrijven gehad, waarmee hij grote organisaties hielp jongere generaties te bereiken.
Werk en privé gescheiden
Eén groot verschil werd Mennes direct al duidelijk: het idee dat je werk en privé gescheiden zou kunnen houden. Zelf merkt hij dat hij graag praat over wat er aan het thuisfront gebeurt. Zoals dat hij zo graag vader zou willen worden, maar het maar niet lukt kinderen te krijgen, en het grote verdriet dat daarmee gepaard gaat. ‘Dat is iets waar ik zó veel mee bezig ben, dat maakt een groot onderdeel van mij uit. Tegelijkertijd geldt dat ook voor mijn werk, waar ik heel veel tijd aan besteed.’ Het zou gek zijn als die twee apart van elkaar moeten bestaan. Alsof hij niet écht zichzelf kan zijn op zijn werk, oppert hij.
Aan die ene nabije collega heeft hij gelukkig veel. ‘Die is een grote steun en geeft ruimte aan mijn gevoel. Ook als hij soms geen idee heeft hoe hij ermee om moet gaan. Maar dan zegt hij: ik weet ook niet zo goed hoe ik het moet vragen, maar hoe is dit of dat voor jou?’ Dat is al zo anders dan de knikjes en schouderklopjes die hij al snel van veel anderen ontvangt, vervolgt hij. ‘Mensen zijn bang verkeerd te reageren, dus proberen ze het onderwerp maar te ontwijken. Dan mompelen ze iets van dat het vast wel goedkomt. Of ze zeggen: dan doe je toch IVF? Alsof je een Mars-reep koopt. Mensen hebben geen idee wat voor een ingrijpend proces dat is, of door welke hoepels je moet springen om daar te komen.’
Grote implicaties
Van tevoren had hij geen idee in wat voor achtbaan hij terecht zou komen. Kinderen krijgen, dat gebeurt gewoon. Totdat dat niet zo is. ‘Mijn hele leven stond ineens op losse schroeven. Ik had mezelf altijd als papa gezien, maar wat als ik nooit vader word? Die vraag heb ik uit angst ruim 1,5 jaar voor mij uitgeschoven. Dat heeft ook grote implicaties voor je relatie, die je ook ineens anders gaat bezien. Als ik nooit vader word, kan ik dan nog blij wakker worden en een zinvol leven leiden?’ Door eerlijk naar die vraag te kijken, realiseerde hij zich dat zijn vrouw en hij samen ook heel gelukkig oud konden worden zonder kinderen, maar dat maakte de impact niet kleiner.
‘Gelukkig heb ik het getroffen met een leidinggevende die de situatie snapt, en zelf iets soortgelijks heeft meegemaakt in zijn leven. Hij zorgt ook dat hij altijd even vraagt naar hoe het thuis gaat. Je staat er niet vaak bij stil, maar zulke kleine dingen kunnen zo’n groot verschil maken. Dat iets wat voor jou zo belangrijk is, niet weggemoffeld wordt. Maar om eerlijk te zijn denk ik dat er ook zat leidinggevenden zijn wie het geen zier interesseert.’
Bespreekbaar maken
Omdat hij niet bij de pakken neer wilde gaan zitten en juist merkte hoe belangrijk het is om persoonlijke thema’s als deze bespreekbaar te maken, heeft Marijn Mennes het platform NotYetDads opgericht. Via die weg deelt hij zijn persoonlijke verhalen over het niet kunnen krijgen van een kindje. Hij hoopt dat het uitgroeit tot een community waar mensen elkaar kunnen vinden en steunen.
Waarom zouden we ons niet gewoon wat kwetsbaarder opstellen met zijn allen?
Laten we over dit soort onderwerpen alsjeblieft eens openlijk gaan praten, zo pleit hij. Uit schattingen blijkt dat 1 op de 4 vrouwen in haar leven te maken krijgt met een miskraam. Zelfs als er uiteindelijk wel een kindje ter wereld komt, is dat een rouwproces op zich. In de meeste gevallen staat daar een partner naast die zich daar net als Mennes geen enkele raad mee weet.
‘Het is natuurlijk ook een heel heftig onderwerp. Juist daarom kan het heel helend zijn om erover te praten met elkaar, dat hebben we nodig. Maar daarvoor moet je je wel kwetsbaar durven opstellen.’ Hij ontving al talloze bijzondere reacties. Ook van vrouwen die laten weten dat ze eindelijk snappen hoe het voor hun partner moet zijn.
Schadelijk voor je carrière?
Een bekende van hem adviseerde hem te stoppen met het delen van zijn verhalen, omdat al dat blootgeven ongetwijfeld Mennes’ carrière zou schaden. ‘Daar ben ik het niet mee eens, maar ik ben het wel gaan waarderen dat iemand dat zegt. Een hoop mensen dénken het, maar houden vervolgens hun mond.’ Jezelf durven zijn heeft als groot voordeel dat de mensen die daar niet mee om kunnen gaan, toch vanzelf afvallen, lacht hij.
Openheid is ook een beetje een generatieding, ziet Mennes. ‘Mensen van mijn leeftijd en jonger zoeken op een heel nieuw niveau verbinding met elkaar. Op een manier waarin een bepaalde echtheid zit. We hoeven er geen doekjes omheen te winden.’ Dat maakt het verschil met de oude garde des te groter. Dat zijn mensen die al moeten wennen aan het aantrekken van sneakers op vrijdag, terwijl hij zelf op een hete zomerdag rustig in zijn korte broek het het hoofdkantoor bezoekt. ‘Een paar uur nadat ik weer weg was, ontving ik een appje dat ze het op een afdeling nog steeds hadden over die gozer die er zo bizar informeel bij liep.’ Tussen alle startups in TQ is het juist het tegenovergestelde verhaal: daar vraagt hij bezoekende collega’s alsjeblieft geen pak aan te trekken. ‘Je krijgt hier beter contact als je dichter bij de ander staat, een pak creëert hier juist eerder afstand.’
Jezelf kunnen zijn
Aan de andere kant kent hij naar eigen zeggen maar weinig mensen, zelfs binnen de grootste organisaties, die niet stiekem verlangen naar het gedag zeggen van al die ouderwetse ideeën over hoe je zogenaamd een fatsoenlijke werknemer kunt zijn. ‘Zo’n kostuum is eigenlijk ook een soort schild, dat je ervan weerhoudt je echte zelf te laten zien. Steeds meer mensen ontdekken dat ze helemaal niet zo willen werken. Daarom verhippen al die corporate kantoren hun werkplekken ook steeds meer. En uiteindelijk presteer je het best wanneer je je góed voelt. Dus als blijkt dat iedereen daar best behoefte aan heeft, waarom zouden we ons dan niet gewoon wat kwetsbaarder opstellen met zijn allen?’
