Geen producten in de winkelwagen.
Onlangs de film Meet Joe Black op tv gezien. Brad Pitt speelt de Dood, die in de huid is gekropen van een jonge man, luisterend naar de naam Joe Black. Hij komt de steenrijke krantenmagnaat John Parrish (Anthony Hopkins) halen, omdat het diens tijd is. Maar Black geeft Parrish een paar weken respijt, omdat hij wel eens een tijdje wil ervaren hoe het is om mens te zijn. Dat is de deal: een paar extra weken voor Parrish tegen een ‘rondje levenservaring ’ voor Black, die prompt niet meer van Parrish’ zijde wijkt.Op de achtergrond speelt de overlevingsstrijd die Parrish voert voor zijn krantenimperium. Het bedrijf zit in zwaar weer en er dient zich een overnamekandidaat aan, waarvoor een jong, ambitieus member of the board (en tevens de verloofde van dochter Parrish) zich sterk maakt. Duidelijk is al snel dat deze jongen niet deugt, en zijn plannetje (hij heeft met de overnemende partij een mooi bedrag afgesproken als de deal doorgaat) al helemaal niet. Als kijker ben je dan ook blij met het het moment waarop John Parrish aan de rest van de board duidelijk maakt helemaal niets voor de overname te voelen, hoewel die financieel en met het oog op de toekomst van het bedrijf heus een hele gezonde zaak is. Parrish’ – misschien wat ouderwets aandoende – argument luidt dat de overnemende partij een bedrijf is dat nergens anders in geïnteresseerd is dan winst. “Ik heb dit bedrijf opgebouwd om de wereld het nieuws te brengen. En het is een privilege om dat te doen. Het is ook een zeer belangrijke taak en een grote verantwoordelijkheid. En die taak vertrouw ik niet toe aan een bedrijf dat nog nooit heeft laten zien ook maar in de verste verte geïnteresseerd te zijn in die verantwoordelijkheid.” Er zijn twee kandidaten over in de race om een meerderheidsbelang in PCM, uitgever van alle landelijke kranten behalve De Telegraaf. Ze luisteren naar de welluidende namen Apax en Candover. Beide zijn in Engeland gevestigde investeringsmaatschappijen, gespecialiseerd in het knijpen van rendement uit bedrijven waar anderen hun vingers liever niet aan branden. Kwestie van radicale keuzes maken en alles weggooien wat een winstgevende operatie in de weg staat. Zouden deze twee kandidaten eenzelfde verantwoordelijkheid voelen ten aanzien van de nieuwsvoorziening in dit land als ten aanzien van hun aandeelhouders? Het zou kunnen, net zoals het mogelijk is dat een paar radicale keuzes bij PCM onvermoede krachten los kunnen maken. Maar wat als het straks tegenzit? Dan kan zo´n investerirngsmaatschappij in het belang van z´n aandeelhouders toch besluiten om de kranten te dumpen en, pakweg, een fietsfabriek te kopen? Gewoon, omdat dat winstgevender is.
