Geen producten in je winkelwagen.
Iedereen heeft er wel een verhaal over: een eerste baan die eindigt in gedwongen ontslag, die irritante medewerker die je morgen wel zou willen ontslaan maar waar je geen dossier van kunt opbouwen. Het slechtnieuwsgesprek dat helemaal niet aankomt. Ter lering maar natuurlijk ook ter (leed?!)vermaak: lezersverhalen.
Oud is juist goed!
Ik had een Europese sales- en marketing positie bij een grote Amerikaanse IT onderneming. Een geweldig leuke job waar ook veel van mijn vrije tijd in ging zitten. Mijn directe (logistieke) manager zat in Parijs, maar mijn teammanager opereerde vanuit ons corporate kantoor in de USA. Zo kon het gebeuren dat mijn manager in Parijs mij belde dat ik een salarisverhoging tegemoet kon zien en de manager in de USA in of meer gelijktijdig besloot dat mijn Europese functie zou worden opgeheven.
En toen begon het spel. De Nederlandse organisatie (waar ik eigenlijk niets mee te maken had) moest het probleem oplossen en trachten mij zo spoedig mogelijk van de loonlijst te krijgen. Dat pakte gelukkig anders uit. Inmiddels was een andere collega eveneens ontslagen en hij had bedongen dat het ontslag pas aan het eind van het boekjaar zou ingaan. Dat recht kreeg ik ook en dat gaf enige ruimte. Vervolgens kwam het sociaal plan om de hoek kijken waar een ontslagvergoeding uit voortkwam die zelfs nog hoger kon uitvallen. Moest ik wel snel even tekenen op de stippellijn…
Maar ik wilde helemaal niet weg en richtte me op interne vacatures. Zevenentwintig keer heb ik gereageerd en zevenentwintig keer was er een reden om mij de positie niet aan te bieden (dit, terwijl volgens het sociaal plan een zogeheten 'wijker' voorrang krijgt). De echte reden: 'te oud en te duur'! werd uiteraard verzwegen.
Verbaasd heb ik ervaren hoe makkelijk een kantonrechter meegaat in de wensen van de werkgever. Op mijn functioneren was niets aan te merken, desondanks waren een simpel verhaal van de advocaat van mijn werkgever over een reorganisatie (n.b. grotendeels de Nederlands organisatie) en de toepassing van het 'afspiegelingsbeginsel' voldoende.
Inmiddels verloopt de afwikkeling van mijn ontslag niet naar behoren, heeft de belastingdienst er nu al meer dan zeven weken nodig om te bepalen of de vergoeding eigenlijk geen verkapte VUT-regeling is, krijg je van UWV en CWI brieven toegestuurd waaruit blijkt dat ze je bij voorbaat al als een soort fraudeur zien en stromen de afwijzingen op sollicitaties binnen.
En eigenlijk moeten we door tot ons 67ste! En ik wil ook door, om nog iets te doen met mijn kennis en ervaring. Maar jammer, ik woon in Nederland en zeker in Nederland is men er nog niet achter dat oudere werknemers zorgen voor kennis, ervaring, stabiliteit en flexibiliteit binnen een organisatie.
Reorganisaties komen nu eenmaal voor, een andere job, misschien een stapje terug. Maar de houding, dat werkgevers mensen van 60 niet flexibel genoeg achten en ze daarom gewoon niet aannemen, aan die mentaliteit moet toch echt iets worden gedaan. Misschien ligt hier mijn toekomst en moet ik de voordelen van oudere werknemers verkondigen op de arbeidsmarkt!
Han Langeveld, Woerden
Flexwet in medialand
In 2000, kort na mijn afstuderen aan de kunstacademie, solliciteerde ik op een functie bij MTV in Londen. Ingevlogen voor een gesprek in Londen, meer gesprekken in Nederland en ik werd aangenomen. Ik werd assistent van de creatieve afdeling van het Nederlandse MTV kanaal.
De baan was geweldig en Londen helemaal. Wel was het erg druk was en gesprekken om dit aan te kaarten liepen op niets uit. Het salaris stond al lang niet meer in verhouding met mijn taken. Mijn collega's waren leuk, en ik had het naar mijn zin, maar een burnout lag op de loer. Toen kwam het nieuws dat we naar Nederland verhuisden.
We zouden als MTV experts een behoorlijke functie krijgen om daar de twee muziekkanalen, TMF en MTV nieuw leven in te blazen en te doen ‘knallen'. Ik was de enige die hier niet tegenop zag. Het Nederlandse kantoor stond in het Gooi en ik denk dat die rust me wel aansprak.
Maar na een periode van keihard werken, zonder tijd om een huis te zoeken, frustraties over taakverdeling en een star Nederlands team bij het kanaal dat onze werkgever had overgenomen, werden we, toen ze dachten verder zonder ons te kunnen, één voor één op straat gezet. Ons salaris, dat hetzelfde bleef als in Londen, bleek hen toch te hoog. In mijn geval ging het om ongeveer 2200 bruto.
Ik was de eerste aan wie werd verteld dat hij twee dagen later op straat zou staan. Ondanks de flexwet, waardoor ik feitelijk een vast contract had, werd me nog even specifiek verteld dat ik beter geen juridische stappen kon ondernemen want: "Met mijn kennis in het Nederlandse medialandschap kan ik het je erg moeilijk maken." De man van deze uitspraak had al zeker tien jaar niet meer in Nederland gewerkt en was bovendien een oud werknemer van Eurodisney. Teleurgesteld en murw ben ik de dag daarna naar huis gegaan en heb het erbij gelaten. Het heeft twee jaar geduurd voor ik weer MTV kon kijken.
Nu ben ik overigens in het bezit van een welverdiend vast contract bij het leukste PR bureau van Nederland!
Naam bij de redactie bekend
Gewoon doorwerken
In mijn eerste rol als manager bleek dat een van de medewerkers en ik samen niet heel gelukkig zouden worden.
Na eerst diverse gesprekken over een verbeteringstraject en vervolgens over het scheiden van onze wegen op een zo goed mogelijke manier, restte ons niets anders dan hem ontslag aan te zeggen. Na een emotionele confrontatie verliet de medewerker het pand om alles op een rijtje te krijgen. Nu ben ik sowieso een voorstander van direct afscheid nemen en zaken niet laten doorsudderen. Dus heb ik aangegeven dat we zijn ontslag zouden aanvragen per einde van de volgende maand en dat hij wat mij betreft niet meer hoefde te komen werken. Ik heb letterlijk gezegd: "Neem lekker de tijd om alles te verwerken en richt je op het vinden van een nieuwe job."
Thuis heeft hij, begrijpelijkerwijs, zijn rechtsbijstand gebeld en deze adviseerde hem te melden dat hij beschikbaar was voor werk. Logisch, zo zou hem niets te verwijten zijn. Eenieder zou gebeld hebben en zeggen dat hij zich beschikbaar stelde, waarop ik gezegd zou hebben dat ik dit aardig van hem vond, maar bedankte.
Maar deze man stond de volgende ochtend aan mijn bureau, met de mededeling dat hij wilde werken. Zelfs bij p&o hadden ze dit nog nooit meegemaakt, laat staan dat ik wist hoe ik ermee om moest gaan.
Uit alle macht heb ik geprobeerd hem te overtuigen dat het voor alle partijen beter was dat hij naar huis ging. Hij was emotioneel en in de war. Zijn 'oude' functie, met veel klantcontact , kon ik hem absoluut niet laten vervullen, dus dan maar wat verzinnen. Nu is het niet eenvoudig iemand langere tijd bezig te houden in een organisatie waarin alles redelijk op orde is. Uiteindelijk heeft hij opgeruimd, de voorraden geteld, gearchiveerd en nog maar eens de voorraden geteld (je kunt niet zeker genoeg zijn). Na een paar dagen (het kan een week maar ook anderhalve week geweest zijn, ik weet het echt niet meer. Het was elke dag weer een verassing of hij er wel of niet zou zijn) viel eindelijk het kwartje en besloot hij maar naar huis te gaan.
Uiteindelijk is het contract ontbonden en heeft hij een nieuwe job gevonden, maar regelmatig denk ik terug aan deze vreemde periode. Mijn mening over zijn ontslag is niet veranderd, er was gewoon geen andere oplossing voor hem in onze organisatie. Wat wel veranderde was mijn mening over hem. Hoe je het wendt of keert, het getuigt wel van een juiste mentaliteit om gewoon elke dag weer op de stoep te staan. Of het ook de meest handige uitvoering was, laat ik maar in het midden.
Pascal Bouwman
