Geen producten in de winkelwagen.
Managers denken dat ze topfit zijn, maar in werkelijkheid spelen ze uit pure doodsangst over alles en iedereen de baas. Behalve over zichzelf.
Ongezond vak, dat manager zijn. Als je onderzoekers (Wolffers, Cooper, Rosenfield, Marshall, Hochschild, Menzies, Spanjer en nog 700 andere experts) mag geloven, is de gemiddelde leidinggevende een tijdbom vol enge ziekten. Ik noem een paar van de meest schilderachtige: Paranoia, Messias Complex, Alice in Wonderland Syndroom, Stendhal's Sickness (verzuipen onder de vele indrukken), Ophelia Complex (smetvrees en vergiftigingswaan), Macbeth Disorder (iedereen in je omgeving afschieten), Mental Myopics (niet verder kijken dan je secretaresse lang is), Paulus Saulus-Disease (ineens zien ze het licht, verlaten vrouw en kinderen en gaan een nieuw leven leiden), Vutvrees en natuurlijk de kettingreactie van alcoholisme, stress, nicotinisme, suïcidaal gedrag, burnout, te veel cholesterol, bloeddruk, kramp, VIP Box, Yab Yum, impotentie, dunne ontlasting en een onafzienbare reeks infarcten. Eigenlijk zou elk bedrijf een eigen psychiater moeten hebben. Met een dwangbuis annex sauna.
Ik verzin zoals gewoonlijk niets nieuws. Tweeduizend jaar geleden dwongen de Romeinen hun managers al tot het ondergaan van zeewater-therapieën tegen bedrijfswaanzin. De inrichtingen van toen heetten badhuizen. Ze bleken hoogst effectief. Het Romeinse Imperium is 1000 jaar een succesvolle multinational gebleven, dankzij het bad. Afgezien van een paar krankzinnige keizers, maar die vind je in elke bedrijfstop, bloeide het rijk op alle fronten. De gekke keizers regeerden natuurlijk niet echt, dat deed de senaat. Af en toe mochten ze als een soort Joop van den Ende het volk bloed en spelen bezorgen, maar daarmee hield hun invloed wel op.
De geschiedenis leert ons dat de geschiedenis ons niets leert. De manager van nu is nog steeds een emotionele doe-het-zelver die vindt dat hij niks mankeert. Vraag de baas: Hoe gaat het met je? Dan antwoordt hij steevast dat het nog nooit zo goed met hem is gegaan als nu, dat ze hem niet kunnen missen, dat zijn vrouw en kinderen dat offertje (zijn niet-beschikbaarheid thuis) helaas maar moeten accepteren, dat zijn cardioloog hem top vindt, dat de internist niks heeft kunnen vinden, dat ziekte een attitude is, dat hij helaas eventjes geen tijd heeft, beste kerel, maar we spreken elkaar anyway sowieso binnenkort – mind you, hoe gaat het trouwens met je vrouw, lief mens die Elly, o heet ze Miep? Nou ja, see you.
Menig manager lijkt op de bootvluchteling die de boot heeft gemist. Hij managet alles behalve zichzelf. Hij verwart faalangst met energie. Hij zit stikvol angsten en noemt dat gedrevenheid. Op die manier leidt hij het hele bedrijf dynamisch naar de bliksem. Hij projecteert zijn problemen bij het leven, totdat hij doodgaat.
Zij trouwens ook. Want nu het glazen plafond aan het barsten is, beginnen de eerste legioenen vrouwelijke managers de daarbij horende kwaaltjes te vertonen. Met hun hart- en vaatziekten en hun longkankers halen ze de kerels met rasse schreden in. Nog even en ook die remmende voorsprong van de man is verdwenen. Dan is de emancipatie een feit. Dan krijgen ambitieuze vrouwen eindelijk waar ze recht op hebben: een eigen infarct.
Voor meer informatie over burnout: Burnout naar Burnin
Onafhankelijk informatie en communicatieplatform stress & burnout.
