Geen producten in de winkelwagen.
Omdat de kabelbaan aan de Chamonix-kant van de Mont Blanc is gesloten wegens onderhoud, rijden met de drie Sorento’s door de Mont Blanc tunnel naar de Italiaanse kant. Daar nemen we de kabelbaan naar een station vlakbij de Torino-hut, onze overnachtingsplaats voor de komende twee dagen. Het station ligt op 3462 meter, eenmaal uit de cabine van de kabelbaan blijkt het al een stuk kouder te zijn en de lucht flink ijler. Vanaf het terras op het station (nee, er staan geen tafeltjes en er is geen bar) zien we de top de van Mont Blanc die ineens een stuk dichterbij lijkt. Onze berggidsen, Fred en Manu, gaan ons de rest van de dag uitleggen hoe we in sneeuw moeten lopen. We trekken gamachen aan (om sneeuw uit de onderkant van je broekspijp te houden), stijgijzers onder de bergschoenen om meer grip te krijgen, en een pickel, een soort pikhouweel waar je in Nederland niet mee over straat mag lopen, laat staan naar een voetbalwedstrijd meenemen.
We lopen om een rotsmassief naar een sneeuwheuvel van 200 meter hoog en een hellingsgraad van 40 graden. De gidsen doen ons voor hoe je een helling oploopt. We worden in groepjes van drie verdeeld en met touwen aan elkaar verbonden. We leren zigzaggend naar boven te lopen, het touw strak te houden en de pickel aan de bergkant in de hand te houden om eventueel steun te zoeken. Dat blijkt nog niet mee te vallen en de helling is behoorlijk pittig. Frank Dikhoff, die een hartslagmeter omheeft, kwam naar eigen zeggen boven met 143 slagen per minuut. Het weer wordt met de minuut slechter.
Boven op de sneeuwhelling rusten we even uit in de sneeuw. Binnen drie minuten is het uitzicht verdwenen door plotseling ingetreden mist. Het afdalen vereist een andere looptechniek. Gingen we naar boven met een ‘eendenloop’, naar beneden is Charlie Chaplin ons grote voorbeeld: wijdbeens en flink stappen op de hakken om grip te houden. De sneeuw is af en toe flink diep. Joost Sikkink zakt tot aan zijn middel weg en kan op spierkracht zijn benen niet meer uit de sneeuw trekken. Met de houweelkant van zijn pickel weet hij zijn rechtervoet uit de sneeuw te trekken, maar met zijn stijgijzer trekt hij daarbij wel een scheur in zijn Goretex-broek.
Opvallend genoeg blijft de stemming er goed in. Iedereen geniet ervan iets nieuws te leren en eindelijk de meegesjouwde kleren te kunnen dragen. De rugzakken zitten nog wel bomvol met maaltijdrepen, droge soep van Royco, oploscappuccino en veel, heel veel Gatorade energydrink. ‘Wie wil er nog een reep?’ is de meest gehoorde kreet die dag; iedereen wil zo snel mogelijk van de kilo’s in zijn rugzak af.
De Torino-hut is aangenaam. De kleren kunnen drogen in een aparte kamer waar een oliekachel op volle kracht hitte uitstraalt over waslijnen vol natte bergkleren. De andere gasten zijn meest Fransen, maar er zitten ook Duitsers tussen. In de bar staat zowaar een televisie, afgestemd op Rai Uno. Kunnen we toch nog Nederland-Duitsland volgen! Wie die Duitsers denken dat er gaat winnen? Tja, die vraag hadden we nou niet moeten stellen. Vroeg naar bed vanavond, ontbijt wordt om 05:00 opgediend.
